sábado, 28 de junio de 2008

O veo, un desafío islámico? Por Alicia Delibes


No estado español hai xa máis dun millón e medio de residentes estranxeiros. Deles pódese calcular que case a terceira parte son de orixe musulmá. Unha cifra que parece insignificante se se compara cos catro millóns de musulmáns que residen en Francia ou os tres millóns de Alemaña pero que fai que a poboación musulmá non pase desapercibida nin nas nosas rúas nin nas nosas escolas. A presenza de fillos de inmigrantes nos colexios españois aumentou considerablemente nos cinco últimos anos. De 80.687 que había matriculados no curso 1998-99 pasouse a 303.827 no 2002-2003. Isto fai que o interese polos problemas e dificultades da escolarización dos inmigrantes sexa moi recente. En xaneiro do ano 2002 saltou aos medios de comunicación o primeiro conflito importante entre a dirección dun centro escolar e a comunidade musulmá en España. A directora dun instituto del Escorial non estaba disposta a aceptar que a nena Fátima Elidrisi asistise a clase co típico veo musulmán cubrindo a súa cabeza. Nun principio, a Consellería de Educación asignara a Fátima un colexio concertado, pero o seu pai, Alí Elidrisi, negouse a que asistise a un centro católico e dixo que a nena quedaría en casa ate que lle desen praza nun instituto público. No mes de xaneiro foi admitida no Instituto Juan de Herrera da localidade madrileña. A directora do centro ao ver que Fátima acudía ao instituto coa cabeza cuberta pediulle que deixase o veo na entrada como facían as outras nenas marroquís. O señor Elidrisi negouse rotundamente a aceptar esta suxestión e así empezou unha tira e afrouxa entre a directora e o pai de Fátima que chamou a atención de case todos os medios de comunicación. O asunto resolveuse cando a Consellería de Educación "convenceu" á directora de que era mellor escolarizar á nena con veo que non escolarizala. Aqueles días falouse moito do veo e da vida que levaban os nenos musulmáns nos colexios españois. Sóubose que certas nenas se negaron a facer ximnasia nun colexio de Málaga; que algúns nenos esixían comidas especiais; e que mesmo algún adolescente marroquí protestara porque non estaba disposto a recibir leccións nin ordes de ningunha muller por moi profesora que fóra.

Pasaron xa dous anos desde entón e só de cando en vez vólvese a falar deste espiñento asunto do veo. Parece coma se existise un medorento respecto a discutir sobre calquera problema que teña algo que ver coa complicada integración dos nenos musulmáns nos nosos centros educativos. Do instituto do El Escorial, sóubose que as nenas marroquís que antes da chegada de Fátima deixaban o seu veo á entrada do colexio, porque preferían estar en clase sen el, agora xa non o deixan. Ao parecer senten máis a gusto se permanecen todo o día púdicamente cubertas. Dise tamén que imáns integristas van, aos poucos, substituíndo a outros, máis veteranos e moderados, en moitas das mesquitas que hai en España. A maior parte dos españois cre que a cuestión do veo é un problema menor. Algúns pensan que simplemente é unha moda propia de países de cultura distinta e que como tal non hai razón algunha para oporse. Outros saben moi ben que se trata dunha imposición relixiosa e argumentan que vivimos nunha sociedade plural que debe ser tolerante e que non pode impedir a ninguén que obedeza os ditados da súa conciencia. No mellor dos casos escóitase a crítica dalgunha descoidada feminista que o considera signo de submisión da muller. Pero se a alguén se lle ocorrese dicir que os mulás fundamentalistas lanzaron á civilización occidental un desafío que está a utilizar o chador como símbolo, a xente sorriría con conmiseración ou desprezo coma se ese que fala fose un paranoico aterrorizado polo 11 de setembro ou un reaccionario intolerante. Con todo non hai máis que seguir os acontecementos vividos en Francia nestes últimos anos para darse conta de que o veo é algo máis que un anaco de tea que as mulleres de orixe musulmá gustan de levar anudado a ao redor das súas cabezas; e de que non son fantasías paranoicas as de quen pensa que é o emblema dun desafío lanzado polos inmigrantes musulmáns que viven en Europa. O pasado 24 de setembro dous adolescentes, Lila e Alma Lévy, de 18 e 16 anos de idade, fillas de dous ex comunistas, unha muller musulmá non practicante de orixe alxerina e un avogado xudeu, que se di ateo e é membro do movemento esquerdista MRAP (Movemento contra o racismo e pola amizade dos pobos), presentáronse nun colexio francés, o Liceo Henri-Wallon de Aubervilliers, coa cabeza envolvida en negros veos que tapaban totalmente o seu pelo, orellas e pescozo. As nenas foron enviadas de volta a casa. Abríuselles un expediente e o 10 de outubro o consello de disciplina confirmaba a súa expulsión do centro escolar.

Esta historia chovía xa sobre mollado. E é que na última primavera o ministro do Interior francés, Nicolas Sarkozy, ao termo do seu discurso ante a asemblea da UOIF (Unión de Organizacións Islamitas de Francia) foi apupado porque cometeu ?a ousadía? de dicir que todas as mulleres estaban obrigadas a mostrar a súa cabeza descuberta nas fotografías do documento de identidade. ?é unha orde que vén do ceo!?, ?Xamais mostrarei unha orella a Sarkozy!?, ?Nós obedecemos a Alá, por tradición e adoración!?, ?O fular é unha protección que mata as tentacións e ante os estraños hai que cubrirse?, foron algúns dos berros que se deixaron ouvir naquela alborotada reunión. Estes conflitos entre o goberno francés e a inmigración musulmá co chador como principal protagonista empezaron xa en 1989. Foi entón, sendo Lionel Jospin Ministro de Educación, cando, ante os primeiros conflitos provocados por nenas musulmás que esixían asistir a clase coa cabeza cuberta, decidiuse que o veo sería permitido sempre que non se utilizase como signo de ostentación e que non servise para facer proselitismo. En Francia existía unha lei de 1937 que prohibía calquera forma de proselitismo nos centros escolares así como toda proclamación de pertenza a partido político ou grupo relixioso algún. Se ademais tense en conta que as múltiples enquisas que se fixeron naqueles días dicían que máis do 80% da poboación era contraria a admitir veos nos centros estatais non se entende moi ben por que o goberno francés cedeu ante o que xa entón se intuía como unha provocación da comunidade musulmá. O Ministerio de Educación tivese a solución bastante fácil, apoiándose no principio do laicismo e nas súas propias leis podía obrigar a todos os nenos a deixar nos percheros antes de entrar en clase boinas, gorros, veos ou calquera outra cousa que cubrise a súa cabeza. Pero Jospin non se atreveu entón a tomar unha decisión que, evidentemente, ía provocar molestar nunha boa parte dos inmigrantes musulmáns e pasou a pataca quente ao Consello de Estado que resolveu o problema dando unha interpretación ?moderna? do laicismo francés: ?O noso ensino é laica non porque prohiba a expresión de crenzas diversas senón porque as tolera todas?.

No ano 2002 publicouse en Francia un libro, A République et l?Islam. Entre crainte et aveuglement, editado por Gallimard e escrito por dous membros do Haut Conseil à l?Integration, Jeanne Hélène Kaltenbach e Michèle Tribalat. Nel as autoras chaman a atención sobre toda unha serie de acontecementos ?musulmáns? que tiveron lugar curiosamente o mesmo ano no que caeu o muro de Berlín. O 14 de febreiro de 1989 o Aiatolá Jomeini proclamou a fatua que condenaba á morte ao autor dos versos satánicos así como a todo aquel que tivese algo que ver coa súa publicación. En xuño morre Jomeini e un mes despois, Ettore Capriolo e Hitoshi Igarashi, tradutores ao italiano e ao xaponés respectivamente da obra de Rushdie, sufriron senllos atentados nos que Capriolo resultou gravemente ferido e Igarashi morto. Estes sucesos provocaron multitude de manifestacións integristas nos países islámicos e serviron de escusa para que se constituísen moitas asociacións de carácter relixioso. Foi tamén un ano no que a violencia fundamentalista tivo aterrorizados, máis que nunca, aos alxerinos. As dúas escritoras francesas chaman a atención sobre o feito, un tanto curioso, de que fose ese mesmo ano cando, en diversos recunchos de Francia e de boa parte de Europa, empezasen a xurdir conflitos escolares á mantenta do veo, e que estes puxesen ao descuberto un estraño flirteo entre certa esquerda e o islamismo. Pois ben, cando todo isto ocorría, Jospin e o Consello de Estado, coa súa covarde decisión, o que fixeron foi facilitar as cousas aos fundamentalistas para que, utilizando sempre como coartada esa nova interpretación do laicismo francés decretada polo Consello de Estado, avanzasen nas súas reivindicacións. Os inmigrantes musulmáns comezaron por reclamar nos colexios comidas especiais, comedores separados, horas de oración, o dereito a que as nenas se ausentasen das clases de ximnasia e a institucionalización do xaxún musulmán. Como en certa ocasión se ouviu dicir nunha asemblea de islamitas franceses, para os musulmáns o laicismo era unha sorte pois permitía pór límites á autoridade do Estado.

Así seguiron as cousas ata que os atentados terroristas do 11 de setembro de 2001 e o susto que o ultradereitista Lle Pen deu pouco despois aos votantes franceses fixo que de novo a comunidade inmigrante de orixe musulmá, que supón xa case o 8% da poboación, colocásese no centro das preocupacións socio políticas do goberno da República. Con idea de sacar á luz todas as organizacións musulmás e que o goberno tivesen uns representantes cos que ?dialogar?, o Ministro do Interior de Chirac, Nicolas Sarkozy, en decembro de 2002 impulsou a creación do CFCM (Conseil français du culte musulman) que debía reunir a todos os representantes dos Consellos Rexionais (CRCM). O obxectivo do Ministro da Interior era ?integrar o islam na República Francesa?. Unha idea que demostraba a súa boa intención pero que foi recibida con escepticismo pola gran maioría dos franceses. En abril de 2003 celebráronse as primeiras eleccións no CFCM. O presidente electo, Dalil Boubakeur, é actualmente o reitor da mesquita de París que, sostida no seu maior parte con diñeiro alxerino, considérase un dos centros de culto musulmán de carácter máis moderado. O vicepresidente do Consello é un fundamentalista bastante violento, Fouad Alaoui, representante de UOIF (Union deas organisations islamiques de France). O terceiro grupo islámico fortemente representado no CFCM é o os marroquís, a FNMF (Fédératione nationale deas musulmans de France). Dalil Boubakeur conta co apoio do goberno francés pero a súa situación como presidente do Consello é cada día máis inestable. Recibe tantas presións dos fundamentalistas que, ante o terror de Sarkozy, ameaza constantemente con presentar a súa dimisión. Até agora o CFCM non se pronunciou no asunto do veo das escolares musulmás. O 11 de outubro varios dos seus representantes recibiron a visita do Ministro Sarkozy que, tras manifestar o seu apoio ao consello de disciplina do Liceo de Aubervilliers, recordoulles que as regras do laicismo deben ser respectadas por todos e que entre esas regras atópase a prohibición dos signos de ostentación e de facer proselitismo. A resposta por parte do CFCM non se fixo esperar. Ao día seguinte deu un comunicado no que lamentaba a expulsión das nenas, queixábase de que non se lles consultou antes de tomar a decisión e volvía insistir no carácter relixioso do veo islámico.

En resposta a esta actitude, o 17 de outubro, o Primeiro Ministro Raffarin dirixiuse aos musulmáns na Gran Mesquita de París. ?O laicismo respecta as relixións pero tamén as relixións deben respectar o laicismo? foi o principal argumento do seu discurso. Ofreceu a súa total disposición ao diálogo pero non descartou recorrer a unha nova lexislación para regular o uso do veo en escolas e centros oficiais se non se conseguía alcanzar un acordo sobre este asunto. O propio Presidente Chirac tivo que intervir no conflito. A principios do verán formara unha comisión para estudar ?o laicismo da República? coñecida como a comisión Stasi, constituída por 20 ?expertos? e presidida por Bernard Stasi. A comisión, que deberá redactar as súas conclusións antes de fin de ano, non descarta a posibilidade de que unha lei regule definitivamente o uso do veo en centros escolares. A proposta dunha lei de prohibición do veo dividiu á sociedade francesa. Os grupos máis esquerdistas están totalmente en contra, o partido socialista dividido, o CFCM di que sería un grave erro e en canto á dereita, tampouco parece estar totalmente de acordo. Mentres que para Alain Juppé, presidente da UMP, a lei fíxose totalmente necesaria, outros compañeiros do seu partido non o teñen tan claro, saben que a cuestión do veo non é un asunto relixioso senón político e temen caer nunha trampa tendida ao goberno polos propios fundamentalistas. O caso é que todo o mundo tivo algo que dicir á mantenta da expulsión destas dúas nenas que se viron convertidas, da noite para a mañá, no centro de atención de toda a prensa e en principais estrelas da televisión. O seu pai e principal defensor, Laurent Lévy, á parte de desautorizar aos profesores do liceo, aproveitou a situación para divulgar a súa doutrina prol musulmá e anticapitalista. Escribe artigos e fai declaracións sen parar para mostrar o desgusto que lle produce que uns cantos ?aiatolás do laicismo, presos dunha tolemia histérica?, organicen toda esta lea só por ?uns poucos centímetros de tea?.

Até o vello líder sesentayochista e actual deputado europeo polo partido Verde alemán, Daniel Cohn ? Bendit, deu a súa opinión nesta historia. Despois de recordar que todas as relixións monoteístas, e non só a musulmá, fan de menos á muller e de expresar que ?como liberais libertarios convencidos, non podemos aceptar que o autoritarismo sectario loite contra o autoritarismo integrista?, dirixiu ás adolescentes ?rebeldes? estas palabras de alento: ?Queridas Alma e Lila, esperamos que gardedes sempre o voso carácter combativo, orgulloso e independente. Pero nos tememos que non será en medios musulmáns, aínda que sexan liberais, onde atoparedes maridos que acepten a mulleres como vós. é no mundo dos ateos, se é que son liberais como o voso pai, o que non sempre ocorre, onde atoparedes un compañeiro ou compañeira de vida que vos acepte tal como sodes?. (Le Monde, 16-10-2003) Un pouco raras soan estas palabras, se resultase que, como escribiu Carlos Semprún en Liberdade Dixital, toda esta lea política fose preparado polo ateo militante de extrema esquerda Laurent Lévy que, ?como simbólico insulto á podrecida sociedade occidental, capitalista e imperialista?, obrigase ás súas fillas a montar o numerito no seu liceo de Aubervilliers. Por outra banda, cada vez son máis os que, como Michèle Tribalat, pensan que desde que as portadoras do veo lanzaron o seu desafío á República francesa, fai 15 anos, o tempo só serviu para empeorar as cousas. Como xa algúns se temían, os fundamentalistas van gañando posicións no CFCM e as boas intencións de Sarkozy, non só non van servir para resolver o problema, senón que o máis probable é que non fagan máis que agravalo. Segundo unha enquisa que publicou Le Monde, en setembro de 2001, a pesar de que o 78% dos musulmáns confesábase crente soamente un 20% dicía frecuentar a mesquita. Algúns dos musulmáns franceses considéranse ateos pero ?sen dereito a dicilo?. Para eles, o veo é un estandarte do fundamentalismo islámico e non dubidan de que a reivindicación do chádor está a ser utilizada politicamente. Para a maioría das mulleres de orixe musulmá que abandonaron o veo a cuestión non admite dúbidas, é signo de sometemento da muller e por tanto inaceptable. Un dos grupos máis belixerantes contra o veo é un sector feminista xuvenil de SOS racismo, chamado ?Nin putas nin sumisas?, cuxa fundadora, Loubna Meliane, é unha moza, filla de inmigrantes musulmáns.

Non hai máis que pasearse pola páxina web da LNMF (Liga Nacional de Musulmáns de Francia), http://lnmf.net/, para entender o significado do veo musulmán. A muller pertence ao seu marido, debe tapar o seu corpo para non provocar o desexo dos estraños así como evitar calquera trato con homes que non pertenzan á súa familia. A lei coránica esixe obediencia a Alá, e esa lei foi directamente entregada por Deus ao seu profeta Mahoma. Unha boa musulmá nunca poderá aceptar unha lei que entre en contradición co Corán. Pero quizais, para entender mellor por que ese ?inocente veo? é hoxe símbolo do fundamentalismo islámico conviría remontarse á revolución jomeinista que derrocou, en xaneiro de 1979, ao xa de Persia, Reza Pahlevi. Poucos días despois de facerse co poder, Jomeini decretou obrigatorio o uso do veo para as mulleres pois non debían mostrar aos homes nin o seu corpo nin os seus cabelos. é preciso recordar que a muller tivera un papel importante na loita contra o réxime do xa. Dise que nos cárceres iranianos o 20% dos prisioneiros políticos eran mulleres. Cando participaban nas manifestacións, moitas delas, cubríanse totalmente con veos negros como sinal de rexeitamento ao que consideraban a imposición dun réxime prol occidental. Con todo, o novo líder relixioso o primeiro que fixo cando os seus soldados tomaron Teherán, foi suprimir ás mulleres todas as liberdades de gozábanas co réxime anterior. Primeiro prohibíuselles que seguisen sendo xuíces, a continuación suprimíronse todas as leis que equiparaban os seus dereitos aos do home e, finalmente, obrigóuselles a ocultar o seu corpo enteiro debaixo do chádor. Moitas desas mulleres, que se cubriron a cabeza en sinal de protesta contra o xa, lanzáronse entón á rúa para evitar a imposición do veo. As manifestantes foron insultadas e amedrentadas polos homes da rúa ante as miradas impávidas e divertidas dos soldados de Jomeini. O novo goberno iraniano non tivo reparo algún en perseguir a aquelas señoras que loitaran en primeira fila pola Revolución.

Algunhas delas, aterrorizadas ante o cariz que ía tomando o asunto, lanzaron un SOS ás asociacións feministas da esquerda europea que, na maioría dos casos, mostraran a súa simpatía pola Revolución islámica. A bulir constituíuse un ?Comité para a defensa dos dereitos da muller? formado por 18 mulleres que acudiron a Teherán para ver sobre o terreo o que estaba a ocorrer. Unha desas 18 foi a escritora alemá, Alice Schwarzer, editora da revista EMMA que fora fundada en 1977 como a primeira revista política escrita ?por mulleres e para as mulleres?. Alice Schwarzer, que até entón admirara a aquelas revolucionarias cubertas de negro que, desafiando aos soldados do xa, tantas veces manifestáronse contra ?a occidentalización forzada?, despois de ver o que estaba a suceder en Teherán volveu a Alemaña convertida nunha loitadora infatigable contra o fundamentalismo islámico. Nada máis regresar, escribiu un relato da expedición que foi publicado pola súa revista en maio daquel mesmo ano. No ano 2002 esta mesma muller, que ten agora sesenta anos e que segue dirixindo a revista EMMA, recompilou unha serie de artigos escritos por diferentes xornalistas, máis ou menos de esquerdas, que ao longo dos últimos 20 anos foron caendo na conta do perigo que, para occidente, supón o integrismo musulmán. Todos eles subscribirían agora as palabras coas que a feminista alemá comeza este libro que, co título Os soldados de Alá. Sobre a falsa tolerancia, publicouse o pasado xuño en España: ?Xa desde 1979, cando os ?gardas revolucionarios? de Jomeini ataron os longos panos á cabeza das mulleres, debería quedar claro que o pano non é precisamente ?un costume relixioso? senón un emblema político, isto é, o estandarte da cruzada islámica?. Aos poucos vai sendo maior o número de persoas para as que está claro que o veo non é, como di Laurent Levy, un simple anaco de tea que pon histéricos aos ?aiatolás do laicismo?, senón o símbolo do fundamentalismo integrista. O foi para as mulleres que se opuñan á occidentalización do xa, o foi para Jomeini cando decretou que debía ser unha peza obrigatoria, e o é para todos os radicais relixiosos que, en Europa, tratan de evitar que as súas mulleres adopten os costumes occidentais.

Por outra banda, cada día faise máis patente ese ?flirteo? entre certa esquerda e o islam que denunciaba Michèle Tribalat. Un flirteo que non é só da esquerda máis radical. A ninguén se lle pode escapar que os medios de comunicación mostran moito máis interese e conmoción polo pranto da nai dun kamikaze musulmán terrorista que polo dos familiares das vítimas do seu crime, sobre todo cando as vítimas son xudeus ou soldados norteamericanos. Case toda a progresía europea é inexplicablemente prol musulmá e antisemita e a súa obsesión antiamericana vai sempre acompañada dunha incomprensible debilidade polo islam Agora ben, se é verdade que eses centímetros de tea simbolizan o poder do totalitarismo fundamentalista e se, como di Alice Schwarzer, máis que un símbolo relixioso o veo é un estandarte da cruzada islámica, a proliferación de cabezas cubertas por púdico veos debería producirnos o mesmo sentimento de preocupación que ver xurdir, de súpeto, brazaletes con cruces gamadas anudados ás mangas das camisas duns belos adolescentes rubicundos.

martes, 24 de junio de 2008

Canta impotencia na mirada...


Policías femininas esixen a unha muller que quite o carmín dos beizos

Cristina Perón. Pilar Rahola





La foto del miércoles en la plaza de Mayo era impagable. Cristina abrazaba a su marido Néstor, delante de miles de seguidores que inundaban la mítica plaza con las banderas blanquiazules. Emulando las viejas escenas de Evita y Perón, perfectamente ubicadas en el subconsciente argentino, Néstor Kirchner protagonizó el punto álgido de un estudiado melodrama y, en tono de tango arrabalero, le espetó "te amo mucho", fusionando definitivamente la alcoba y el poder. En los entreactos de este escenificado clímax, todo se había cuidado al detalle, desde los amigos piqueteros, que tanto saben de secuestrar la calle, hasta las arengas a la patria, confundida la nación con el poder y el poder, con la persona. Peronismo puro, en el sentido mesiánico que puede contener el término. A partir de esa imagen de una pareja de poder, en caída libre de popularidad, agarrados a todos los mecanismos institucionales que han conseguido controlar, Cristina y Néstor reinventaban el pasado, incapaces de gobernar sensatamente el presente. Y así, con el campo sublevado, los periodistas fustigados, la clase media fatigada, los sectores de la extrema izquierda sobreprotegidos, y las expectativas económicas rozando la inestabilidad, la familia K intentaba encontrar en el viejo peronismo la última salvación a su pertrecha popularidad. Si no son buenos gobernantes, que sean buenos actores de melodrama. "Eso -me dice un ex diputado radical- siempre vende en mi país". Se preguntaba no hace mucho el fino analista argentino Joaquín Morales Solá "¿quién manda en Argentina?", y su respuesta era tajante: Néstor concentra todo el poder, convertida su mujer en el instrumento para una "implícita reelección indefinida, que la Constitución argentina prohíbe". En la práctica, ese poder casi absoluto habría implicado decidir ministros, imponer medidas económicas, dirigir a piqueteros y, en definitiva, mandar desde el lecho, como si fuera la sombra alargada del despacho. En una de las famosas 20 verdades del peronismo, el propio Perón dijo que "cuando un peronista comienza a sentirse más de lo que es, empieza a convertirse en oligarca", y esa metamorfosis parece definir hoy la pareja que gobierna la Casa Rosada. Poder casi absoluto, democracia de bajo perfil, amordazamiento de la oposición, persecución del periodismo libre, demonización de los sectores civiles opositores, confusión entre los intereses del país y los de sus gobernantes y, en definitiva, una presidencia que está más obsesionada en vigilar al ciudadano que en garantizar sus derechos.El propio Perón, que lo dijo casi todo, también había dicho esto: "El hombre es bueno, pero si se le vigila es mejor". Y parece que los Kirchner cumplen a rajatabla las enseñanzas del líder, especialmente las que tienen que ver con el control y la vigilancia... Lo peor es que Argentina, que es uno de los países más importantes de todo el continente americano, y cuya estabilidad es fundamental para la estabilidad de todo el cono sur, ha iniciado un errático proceso cuya derivada no parece ir a buen puerto. En lo económico, los errores de los Kirchner se acumulan, sorprendentemente en un momento de magnífica bonanza. En lo social, la fractura parece evidente y no mejora con cada acción del Gobierno, sino al contrario. El efecto K trabaja para ahondar dicha fractura, quizás convencidos de que el "conmigo o contra mí" aún les resulta útil. Sin embargo, ¿hasta cuando? Y en lo político, Argentina cabalga hacia un populismo de viejo cuño que, como aseguran los analistas, puede resucitar al peronismo más añejo, pero también dinamitarlo. Dice nuevamente Morales Solá: "La ruina del peronismo pondría a Argentina a las puertas de una aventura autoritaria y populista". Ergo, la acercaría a la nefasta aventura chavista. De momento, lo que tenemos es un tango cantado en plena plaza de Mayo. Melodrama en estado puro. Y es que cuando falla la política, siempre queda el teatro.

lunes, 23 de junio de 2008

Na noite de San Xoán


Estamos na noite de San Xoán, a noite máis curta do ano (no hemisferio norte), así que temos o país cheo de fogueiras purificadoras, estómagos cheos de sardiñas con pan de millo e viño (e licores varios, que estamos na era do botellón!). Non han tardar os saltos sobre o lume, sempre en número impar, para "limparnos" e, seica para as mulleres casadeiras "casarnos"... Nestes comezos do século XXI continúan as "herbas de San Xoán" agardando ao amencer, nunha tina con auga baixo o luar para lavarnos mañá... Canta esperanza e ilusión en cada moza que esta noite, está nunha praia galega, deixándose fecundar polas nove ondas... Cantas casas están nesta noite protexidas dos demos e das bruxas co arrecendo das rosas, do fento, do fiuncho, da herba luisa, da herba de san xoán, do romeu... Herbas que non son quen de protexernos dos mozos que andan "ás cancelas"e que mañán han facer andar ás voltas a máis de un. E, ao amencer, como non agardar a ver bailar ao Sol...

martes, 17 de junio de 2008

Marcel Birmajer. La revelación

Mi amiga Dorita me convenció de la existencia de la amistad entre el hombre y la mujer. Nos conocimos hace ya diez años, cuando ella tenía 70, en la biblioteca pública de Buenos Aires, y seguimos siendo amigos hasta hoy. Nos unió la común búsqueda de un mismo libro de Somerset Maugham, del cual los dos somos fanáticos. Desde entonces, descubrimos varias ideas en común: ambos coincidimos en que las mujeres deberían llegar vírgenes al matrimonio, en que los roles hogareños de mujer y hombre deben estar bien diferenciados, y en que los hombres son igual de tontos que las mujeres, y viceversa. Nuestras ideas no sólo no han triunfado en el mundo contemporáneo, sino que son consideradas incluso perjudiciales. Pero ni a Dorita ni a mí nos interesa imponerle nuestras ideas a nadie, y tampoco nos preocupa que la mayor parte del mundo esté en desacuerdo con nosotros. Nos basta con nuestra amistad y con pensar independientemente de las costumbres dominantes: ni a favor ni en contra, sino según nuestros propios criterios.

Recientemente Dorita me informó de un suceso y me permitió, luego de prometerle que le cambiaría el nombre, que lo transmitiera a mis lectores en esta columna.

Este punto no es uno de nuestros acuerdos, sino solamente un dato: Dorita, casada desde los 17 años, nunca permitió a su marido verla desnuda. Siempre que fueron a la cama, a dormir o a cualquier otra cosa, se apagaba la luz. Pasaron 63 años de matrimonio con la luz apagada. Dorita no siente un especial orgullo por esta coherencia: siempre le pareció que era lo más natural.

-Pero hace un par de semanas- me dijo- Decidí darle una sorpresa a mi marido, como un regalo por nuestro 63 aniversario: prendí la luz.

La miré con una sonrisa. ¿Esa era la anécdota sobre la que me había advertido con un rubor en su rostro apergaminado?

-No sabes lo que ocurrió.

-Se murió- exclamé sin pensar. Aún no comprendo cómo pude decir algo semejante.

-No- dijo con calma Dorita, como el buen narrador de una historia de terror- En la cama no estaba mi marido, sino otro hombre.

Tuve que sostenerme de uno de los estantes de la biblioteca para no caerme.

En todos estos años, me confesó Juan, mi marido, cuando yo apagaba la luz para “eso”, era reemplazado por su amigo José.

-¡Dorita!- dije sin saber qué decir- ¿Y tú nunca lo notaste? ¿Y cómo sabía él cuándo debía hacer el cambio?

-Hay ciertos gestos, en una pareja, que son muy fáciles de captar. Y en cuanto a que nunca lo descubrí: ¿cómo podría haberlo descubierto, si siempre era en silencio?... Pero él fue mucho más lejos. Aparentemente no le gustan las mujeres.

- ¿Y ahora qué piensas hacer?- dije cuando pude recuperar el habla.

- Continuar apagando la luz, como siempre.

Hillary Clinton

Perdeu as primarias contra Barak Obama, seguro que por moitos e variados motivos, pero estou certa que fundamentalmente por ser muller. Unha gran muller, cunha longa e sólida traxectoria política, difuminada pola visión simplista que dende este lado do Atlántico sempre se fai da política norteamericana. En fin, déixovos estas fermosas imaxes da súa campaña.

viernes, 13 de junio de 2008

A ESQUERDA LUNÁTICA




Texto da conferencia impartida por Pilar Rahola o pasado día 8 de xuño en Washington AIPAC

Bos días. é unha honra para min, estar entre vostedes. O título da miña conferencia é: A esquerda lunática.

"Maten a ese porco infiel". Con esa simple orde, enviada por un imán, a vida dun profesor francés, Robert Redeker, cambiou para sempre o 19 de setembro de 2006. Internet multiplicou a ameaza en decenas de webs islámicas, e a dirección da súa casa, os seus números de teléfono, os datos dos seus fillos, foron publicados. Desde ese día, toda a súa familia vive baixo protección policial, e tivo que abandonar o seu traballo, o seu domicilio e cambiar de vida. O seu crime, escribir un artigo no diario francés Le Figaro titulado: "What should the free world do while facing Islamist intimidation?". Nese artigo, Redeker defendía a liberdade das democracias e alertaba do perigo do Islam radical. E por defender a liberdade da nosa sociedade, perdeu a súa propia liberdade. No seu recente libro "Atrévete a vivir", explica a súa vida na clandestinidade. Unha vida condenada ao exilio interior, no seu propio país. Por exemplo, non puido anunciar a morte súbita do seu pai, por medo a ser descuberto. Membro da revista da elite de esquerdas "Le Temps Modernes", fundada por Jean Paul Sartre, viuse abandonado polos líderes de esquerda franceses, que atacaron a súa crítica ao Islam. E así, como Salman Rushdie, como Talisma Nasreem, como Ayan Hirsi Ali, tamén Robert Redeker, descubriu que unha parte da esquerda europea está a traizoar á liberdade. Él fala dos perigos do fascismo islámico, que ameaza, aterroriza, escraviza e mata. E os seus compañeiros da esquerda, acúsano de islamofobo e racista. Él denuncia a pasividade do mundo ante a escravitude da muller, a ablación do clítoris, o uso de nenos bombas, o fanatismo terrorista. E os seus compañeiros da esquerda, acúsanlle de non ser respectuoso con outras culturas. Él, coma eu, como moitos, defende un Islam libre de fanáticos, ditadores, terroristas e totalitarios. E os nosos compañeiros da esquerda déixannos sós ante esa defensa. Él asume, pois, a responsabilidade moral de defender a carta de dereitos humanos, ante o acoso do islamismo radical, que é a nova ideoloxía totalitaria á que se enfronta o mundo. E os compañeiros da esquerda, traizoan ese mesmo compromiso moral. é dicir, estamos nun momento da historia que esixe unha defensa firme da liberdade. A esquerda, tería que liderar esa defensa. E con todo, desgrazadamente, non está á altura do momento histórico que vive a humanidade.

Por que? Que patoloxías profundas afastan á esquerda europea do seu compromiso moral? Por que non vemos manifestacións en París, ou en Londres, ou en Barcelona en contra das ditaduras islámicas? Por que non o fan contra a ditadura birmana? Por que non hai manifestacións, en contra da escravitude de millóns de mulleres, que viven sen ningún amparo legal? Por que non se manifestan en contra do uso de nenos bombas, nos conflitos onde o Islam está implicado? Por que non liderou nunca a loita a favor das vítimas da terrible ditadura islámica de Súan? Por que nunca se conmoveu polas vítimas dos actos de terrorismo en Israel? Por que non considera a loita contra o fanatismo islámico, unha das súas causas principais? Por que non defende o dereito de Israel a defenderse e a existir? Por que confunde a defensa da causa palestina, coa xustificación do terrorismo palestino? E a pregunta do millón, por que a esquerda europea, e globalmente toda a esquerda, só está obsesionada en loitar contra dúas das democracias máis sólidas do planeta, Estados Unidos e Israel, e non contra as peores ditaduras?

As dúas democracias máis sólidas, e as que sufriron os atentados máis sanguentos do terrorismo mundial. E a esquerda non está preocupada por iso. Desde a miña perspectiva de librepensadora, vinculada historicamente ao pensamento de esquerdas racional, véxome obrigada a acusar a unha parte da esquerda, a que fai máis ruído en xornais e rúas, de ser profundamente reaccionaria, antimoderna e antioccidental. E, por todo iso, cómplice do avance do totalitarismo no mundo. Novamente, por que? Estas son as patoloxías do pensamento que detecto nos intelectuais e líderes máis ruidosos da esquerda, desde Noam Chomsky até José Saramago, desde Michael Moore, até Hugo Chávez ou Evo Morais: non superación da herdanza dogmática estalinista; simplismo antiamericano; odio exacerbado a Israel; antisemitismo inconsciente. é dicir, hoxe nos xornais, nas universidades, nalgunhas cancillerías e en moitos libros, non temos líderes de esquerdas comprometidos coa liberdade. Temos líderes dunha esquerda lunática capaz de minimizar ao terrorismo, banalizar á Shoáh, ignorar o sufrimento da muller e xustificar ditaduras terribles. Eses líderes, e esa corrente de opinión, explican o odio que hoxe sofre Israel no mundo, e especialmente en Europa. Un odio que vai da man do odio que sofre, á súa vez, Estados Unidos.

1.-Permítanme analizar a primeira patoloxía, a Herdanza dogmática estalinista e o antiamericanismo. Aínda que o muro de Berlín caeu, e con el a maioría das ditaduras comunistas, aínda non caeu o muro que moitos militantes de esquerdas manteñen no seu propio cerebro. Así, algúns grandes dogmas estalinistas están intactos e condicionan as análises dos seus herdeiros. Non é unha casualidade que, durante décadas, o estalinismo criminalizara a Israel, e a esquerda actual continúeo facendo. Non é unha casualidade que, durante décadas, se considerase ás organizacións palestinas terroristas, como forzas de liberación, e a esquerda actual continúa minimizando o terrorismo palestino e desprezando ás vítimas xudías. Non é unha casualidade que, durante décadas, considerase a Estados Unidos como a paradigma da maldade política, e a esquerda continúe obsesionada con Estados Unidos. De feito, a maioría das actitudes antiamericanas débense aos anteollos con que a esquerda lunática mira ao mundo. Son anteollos furibundamente antiamericanos. De maneira que, se alguén é amigo de USA, é o meu inimigo, e se alguén é inimigo de USA, é o meu amigo. E así, tipos de extrema esquerda acaban sendo amigos de Irán. únelles o odio a Estados Unidos, o odio a Israel e o desprezo xenético cara aos valores occidentais. é dicir, únelles o desprezo profundo á liberdade. Sen dúbida, a paradigma da imbecilidad desta esquerda dogmática chámase Hugo Chávez. Pero en Europa moitos profesores universitarios, escritores con prestixio e grandes intelectuais, pensan igual que Chávez. Só se distinguen por ser máis sutís na expresión dos seus prexuízos. Por suposto, a crítica ás políticas de Estados Unidos ou Israel, son lexítimas e algunhas, moi necesarias. Pero o fenómeno actual vai moito máis alá das críticas razoables. Trátase dunha brutal criminalización do dereito de Israel á súa existencia e a súa defensa, acompañada dunha mirada tenra sobre o terrorismo palestino. E no caso de Estados Unidos, tampouco abunda a crítica razoable. Abunda o prexuízo, o maniqueísmo e a obsesión. En Europa e América Latina, este fenómeno é especialmente virulento.

2.- A segunda patoloxía, o Antiisraelismo sen complexos, e o antisemitismo inconsciente. Sen dúbida, o odio exacerbado a Israel marca as pautas dos xornais do mundo. Ningún outro conflito sofre unha distorsión informativa como este; Israel é o único país do mundo que ten que pedir perdón por existir, perdón por defenderse e perdón por non desaparecer. As súas accións militares son elevadas á categoría do horror. As súas vítimas son desprezadas e os seus inimigos son considerados heroes. A clave está na frase que dixo o Premio Nóbel Imre Kertesz, xudeu húngaro que sufriu o Holocausto: "Cando vexo na televisión os tanques israelís, unha idea atravésame a alma: Deus meu, que ben que poida ver a estrela xudía sobre os tanques israelís e non cosida sobre a miña roupa como en 1944. Non son imparcial nin podo selo: deixo a imparcialidade aos intelectuais europeos que xogan a ese xogo de forma tan malvada..."

Así é. Lonxe de ser a histórica vítima xudía que se arrastraba polos ghettos, era perseguida como unha rata e era asasinada, hoxe o xudeu eleva un país da nada, investiga, inventa, gañas premios internacionais e vence en todas as guerras que lle expoñen. E esa imaxe do xudeu vitorioso, a pesar de séculos de persecución e exterminio, é insoportable para moitos. O primeiro pecado de Israel, é non sucumbir. Esa forza que lle permitiu sobrevivir a guerras letais e a millóns de inimigos, é o que máis indigna á esquerda lunática. Por que? Porqué é xeneticamente antisemita. Por suposto, ninguén desa esquerda recoñece que é antisemita. Falan de solidariedade co pobo palestino, de crítica racional a Israel, de compromiso coa liberdade. Vexamos os conceptos. Primeiro concepto: solidariedade, palabra tótem da esquerda europea e internacional. Con todo, é unha solidariedade vesga, que chora cun único ollo, só polas vítimas palestinas, pero que aplaude a masacre nunha escola xudía, ou nun autobús, ou en Universidade Monte Scopus. E se é solidaria coa causa palestina, nunca o fixo coa causa xudía. Esa esquerda aplaudiría a desaparición de Israel, e nunca se sentiu cómoda coa súa existencia. Por tanto, non é solidariedade coas vítimas. é odio cara a Israel. Outro concepto: crítica racional. Non existe na práctica totalidade das análises. Lonxe de atopar reflexións equilibradas, só atopamos unha redución extrema e maniquea do conflito, que converte a Israel nun ente malvado, e aos palestinos, en vítimas puras. Así, durante anos a maioría dos analistas converteron a Arafat nunha especie de Che Guevara árabe, heroe da loita dos pobos. A súa corrupción, o seu autoritarismo, a súa violencia nunca foron obxecto de crítica, e a ninguén lle interesou saber que facían os palestinos cos miles de millóns de dólares que chegan á autoridade palestina, desde todos os lugares do mundo. Cada palestino recibiu, per cápita, o duplo que os europeos polo Plan Marshall. E hai pobreza! Por que? A ninguén lle interesou formular esta pregunta, porqué é máis fácil culpar a Israel dos males palestinos, que tentar saber que responsabilidade teñen os palestinos, na súa propia miseria. E finalmente, o concepto de compromiso coa liberdade. Escoito esa expresión en todos os foros propalestinos europeos. "Estamos a favor da liberdade dos pobos!", din con ardor. Non é certo. Nunca lles preocupou a liberdade dos cidadáns de Siria, de Irán, do Iemen, de Súdan, etc... E nunca lles preocupou a liberdade destruída dos palestinos que viven baixo o extremismo islámico de Hamás. Só lles preocúpa usar o concepto de liberdade palestina, como mísil contra a liberdade israelí. Unha terrible consecuencia derívase destas dúas patoloxías ideolóxicas: a Manipulación xornalística. Finalmente, non é menor o dano que fai a maioría da prensa internacional. Sobre o conflito árabo-isaelí NON SE INFORMA, FAISE PROPAGANDA. A maioría da prensa, cando informa sobre Israel, vulnera todos os principios do código deontolóxico do xornalismo. E así, calquera acto de defensa de Israel convértese nunha masacre e calquera enfrontamento, nun xenocidio. Dixéronse tantas barbaridades, que a Israel xa non lla pode acusar de nada peor. En paralelo, esa mesma prensa nunca fala da inxerencia de Irán ou Siria a favor da violencia contra Israel; da inculcación do fanatismo nos nenos; da corrupción xeneralizada en Palestina. E cando fala de vítimas, eleva á categoría de traxedia a calquera vítima palestina, e camufla, esconde ou despreza ás vítimas xudías.

Remato cun apuntamento sobre a esquerda española. Moitos son os exemplos que ilustran o antiisraelismo e o antiamericanismo que definen o ADN da esquerda global española. Por exemplo, un partido de esquerdas acaba de expulsar a un militante, porqué creou unha web de defensa de Israel. (http://www.amizadeconisrael.org/) Cito frases da expulsión: "Os nosos amigos son os pobos de Irán, Libia e Venezuela, oprimidos polo imperialismo. E non un estado nazi como o de Israel". Outro exemplo, a alcaldesa socialista de Ciempozuelos cambiou o día da Shoáh, polo día da Nakba palestina, desprezando, así, a máis de 6 millóns de europeos xudeus asasinados. Ou na miña cidade, Barcelona, o concello socialista decidiu celebrar, durante o 60 aniversario do Estado de Israel, unha semana de "solidariedade co pobo palestino". Para ilustralo, convidou a Leila Khaled, famosa terrorista dos anos 70, actual líder da Fronte de Liberación de Palestina, que é unha organización considerada terrorista pola Unión Europea, e que defende o uso das bombas contra Israel. E etcétera. Este pensamento global, que forma parte do politicamente correcto, impregna tamén o discurso do presidente Zapatero. A súa política exterior cae en todos os tópicos da esquerda lunática e, respecto de Oriente Medio, a súa actitude é inequivocamente prol-árabe. Estou en condicións de asegurar que, en privado, Zapatero considera a Israel culpable do conflito, e a política do ministro Moratinos vai nesa mesma dirección. O feito de que o presidente se colocase unha Kefia palestina, en plena guerra do Líbano, non é unha casualidade. é un símbolo. España sufriu o atentado islamita máis grave de Europa, e Al Andalús está no punto de mira de todo o terrorismo islámico. Como escribín hai tempo, "matáronnos con celulares vía satélite, conectados coa Idade Media". E, con todo, a esquerda española está entre as máis antiisraelíes do planeta. E di ser antiisraelí por solidariedade! Esta é a tolemia que quero denunciar con esta conferencia.

CONCLUSIÓN. Non son xudía, estou vinculada ideolóxicamente á esquerda e son xornalista. Por que non son antiisraelí, como a maioría dos meus colegas? Porqué, como non xudía, teño a responsabilidade histórica de loitar contra o odio aos xudeus, e, na actualidade, contra o odio á súa patria, Israel. A loita contra o antisemitismo non é cousa de xudeus, é obriga do non xudeus. Como xornalista, estou obrigada a buscar a verdade, máis aló dos prexuízos, as mentiras e as manipulacións. E sobre Israel non se di a verdade. E como persoa de esquerdas, que ama o progreso, estou obrigada a defender a liberdade, a cultura, a convivencia, a educación cívica dos nenos, todos os principios que as Táboas da Lei converteron en principios universais. Principios que o islamismo fundamentalista destrúe sistematicamente. é dicir, como non xudía, xornalista e de esquerdas teño un triplo compromiso moral con Israel. Porqué, se Israel fose derrotada, serían derrotadas a modernidade, a cultura e a liberdade.

A loita de Israel, aínda que o mundo non queira sabelo, é a loita do mundo

AM ISRAEL JAIM. AMÉN.

miércoles, 4 de junio de 2008

Entrevista a Manuel Rivas



Aquí podes atopar unha entrevista a Manuel Rivas. Sempre é vale a pena escoitar a este "contador de historias".



"La lectura, el libro y los espacios donde está son lugares de resistencia humanística, esenciales. Nuestra suerte depende de que esos espacios se mantengan o desaparezcan completamente de la naturaleza."

martes, 3 de junio de 2008

Serrat. Aquellas pequeñas cosas.




Pechar os ollos... escoitar... e antes de que comeze a cantar xa nos invade a melancolía... Para ti.

lunes, 2 de junio de 2008

Serrat - Para la libertad



E pensar que nunca chegou a emitirse... e agora, parece imposible vivir sen liberdade, vivímola sen consciencia... case sen valorala. Paréceme imposible sobrevivir sen ela, canta angustia... canta dor hai detrás dunha dictadura.

Y Sin Embargo - Serrat & Sabina



Serrat...

Marcelo Birmajer. El Pacto.


El pacto
-¿Recuerdas a Neco?- me preguntó mi amigo Toribio.

-Con pena- respondí.

Neco había sido el profesor de historia, en el secundario, de una pequeña barra de amigos que, con idas y venidas, nos habíamos mantenido unidos por más de veinticinco años. Admirábamos y queríamos a Neco por su modo divertido pero respetuoso de enseñarnos. Solía repetirnos, basándose en casos históricos: “El ahorro es la base de la fortuna”. Y dicha por él, la frase sonaba sabia y verdadera. Fue la única materia que no sólo aprendí sino que también disfruté a lo largo de ese calvario que fue para mí la enseñanza formal. Dejamos de verlo poco después de su casamiento. Se había casado con Abelarda, la mujer más hermosa de la que habíamos tenido noticia hasta entonces. Neco tenía veinticinco años y Abelardo, 23. Como alguna vez había venido a buscarlo a la salida del colegio, tuvimos ocasión de admirar no sólo el talento docente de Neco, sino también su ojo para elegir esposa. Era evidente que cualquier mortal que viera pasar a Abelarda pensaría en ella por el resto de su vida. Pero sucedió una desgracia: la joven esposa se dejó tentar por un actor en ascenso, y el chisme llegó incluso a las aulas.

Neco abandonó el colegio, siempre creímos que por vergüenza. Por algún motivo, a los hombres les resulta insoportable mirar a la cara a otros hombres luego de sufrir uno de estos percances.
-Pues sigue casado con Abelarda- me confió Toribio.

-¿La perdonó?- pregunté, como si todo hubiera sucedido ayer, y no
hacía treinta años.

-No exactamente- respondió Toribio- Cuando Neco la descubrió, ella suplicó perdón. Explicó que todos la pretendían, todos le ofrecían la luna, y por única vez había caído. Pero amaba a Neco, y quería seguir casada y tener hijos. Entonces Neco le ofreció el siguiente pacto: 1) la perdonaría a cambio de que no lo hiciera nunca más. 2) A partir de los cuarenta años, él podría acostarse con cuanta mujer quisiera.

“Abelarda, con la guardia baja, aceptó. Faltaba tanto… Hoy Abelarda, a punto de cumplir cincuenta, es una mujer muy venida a menos, no supo cuidarse. Neco en cambio es un encantador hombre maduro. Tiene una novia de veinte aún más bonita que Abelarda”.

- No me lo creo- se me escapó.

- Deberías verla- insistió Toribio- Y Neco mantiene su familia, con Abelarda, en completa armonía: dos maravillosos hijos varones.

- ¿Lo viste feliz?- pregunté.
- Y sabio- confirmó Toribio- Me dijo: “Como decíamos ayer: el ahorro es la base de la fortuna”.

Música israelí: "Imaginen un mundo mejor"



Da ganas de poñerse a cantar!