domingo, 26 de octubre de 2008

Os Grouchos. Manuel O'Rivas


Este libro convoca a unha odisea librepensadora, a unha ecoloxía da liberdade, que ten como porto de partida a Galicia de hoxe, entendida como un local universal, o país portátil, unha identidade sen paredes. Os Grouchos son un urdido de literatura e heterodoxia. Unha denuncia contra os vellos e novos muros de silencio, mais tamén unha viaxe á procura das "faíscas da esperanza" das que falou Walter Benjamin. Manuel O'Rivas reivindica, na modernidade, a ollada do "home rebelde" de Camus. E na tradición lendaria, o espíritu dos trasnos "meniñeiros", os seres invisíbeis que transmiten a herdanza do saber rir. O resultado é un libro que morde contra a estupidez, como pedía Kafka, e que abre os cadeados coa chave do humor. Ler Os Grouchos? O autor cita un proverbio popular: "Quen lle teña medo ao mar que non embarque!"


Unha mostra: MONÓLOGO DO FEÍSMO


En vez de mirar para as chaveas, para as chorbas, andan a mirar para as casas. Ese que lle sacou unha foto á miña casa e a puxo no xornal como exemplo de feísmo. O riso que lle deu ao paparachi ese. Unha ducia de anos facendo a casa, tixolo a tixolo, encofrando cos dentes, fins de semana, vacacións, veña viruxe, veña sol, veña cambio climático, cago na natureza, e agora non lles gusta a miña casa. Vai ser máis lindo o dolmen da Piosa! Feo será el e a cona da máquina que fixo a foto. Había facerlle eu un bo retrato se o pillo por diante. Había saír ben guapo. Estilo Picasso. Había comelo aquí e cuspilo alí embaixo, onde o valado, que tampouco lle chista porque disque é de bloques.


E logo o bloque que ten? Habían querer que fora de metacrilato de silveira ou poliuretano de toxo. Vén miña muller, que tamén viu a foto no periódico, todos contaminados, vén ela e dime: "Que ben quedaría un valadiño de pedra!". Un valadiño de pedra? Éntranme ganas de chorar enriba dos bloques, meus bloquiños. Xeométricos, rematadiños, choídos, paralelepípedos. Esa pel lisa e áspera á vez. A pel de bloque. A miña pel. Que carallo terán contra os bloques? De onde saíu tanta antigüidade? Así que miro contra a muller e que saiba que a min non me desarma a moral un fodechinchos con cámara.

- A muralla de Lugo? Querías que fixera a muralla de Lugo outra vez?

- Non, Andrés, non te poñas así.

- Podería facela, co aghilacho e todo na cima.

-Acouga, Andrés.

- Pois sabes unha cousa? A min non me gusta a muralla de Lugo! Non me gusta un carallo. É grande de máis. É pequena de máis. Non sei o que ten. O mesmo que a Torre de Hércules. O único que me gusta é o foque que ten.

- Non sexas animaliño, Andrés. Vanse rir de ti.


E o fodido é que os fillos andan agora tamén avergoñados por que saíu a casa no xornal como exemplo de feísmo. "Papá, o alicatado!" O alicatado? Que carallo ten o alicatado? Está mellor alicatada a Catedral? Pois a min tampouco me gusta a catedral. A min o que me gustan son os fogos do Apóstolo. E o botafumeiro aínda ten algo de chiste. Pero a catedral, o que é a catedral, a min non me deixa coa boca aberta.


Vostedes pensan que un é un pailán. Mais eu andei polo mundo, pola emigración. Eu ben sei o que hai. E o que hai é isto: Os pobres sempre fomos feos. Va que si?

sábado, 25 de octubre de 2008

As belas imaxes. Simone de Beauvoir


Remato de ler "As belas imaxes" de Simone de Beauvoir, sen dúbida unha das figuras máis relevantes do século pasado. Unha muller que coa súa obra "O segundo sexo" marcou un punto de inflexión no pensamento feminista e que nesta obra, "As belas imaxes", fai unha crítica feroz da clase burguesa acusándoa de ter "fríxido o corazón". Simone de Beauvoir atinou mostrádose absolutamente escéptica ante a posible fin da fame e miseria en 1990; se cadra o que non podía imaxinar é que en 1990 xa non ía existir a Unión Soviética.

A súa obra:

Novelas: A invitada (1943)
O sangue dos outros (1944)
Todos os homes son mortais (1947)
Os mandaríns (1954)
As belas imaxes (1966)
A muller rota (1967)
Cando predomina o espiritual (1979)
Ensaios: Para que a acción (1944)
Para unha moral da ambigüidade (1947)
O existencialismo e a sabiduría popular (1948)
O segundo sexo (1949)
O pensamento político da dereita (1955)
A longa marcha (Ensaio sobre China) (1957)
Memorias: Norteamérica día a día (1948)
Memorias dunha xoven formal (1958)
A plenitude da vida (1960)
A forza das cousas (1963)
Unha morte moi doce (1964)
A vellez (1970)
Fin de contas (1972)
A cerimonia do adeus (1981)
Teatro: Las bocas inútiles (1945)

domingo, 19 de octubre de 2008

Ser modelo, según os ayatolás. Mónica G. Prieto

Trátase, sen dúbida, dunha pasarela moi diferente á de Milán, París ou Madrid. Na de Teherán, capital do antigo Imperio Persa, non esperen atoparse ás modelos ultimando a súa maquillaxe, recibindo enérxicos golpes de cepillo ou axustando a tea aos seus corpos antes de pisar o escenario. Sinxelamente está prohibido, e desafiar a norma pode levar recibir lategazos ou mesmo semanas en prisión.
As modelos non están autorizadas a mostrar as curvas dos seus corpos, e os seus cabelos non deben ser vistos, reza a nova regulación publicada o mes pasado polo Ministerio de Guía e Cultura islámica. Utilizar calquera roupa axustada ou maquillaxe incompatible coa cultura islámica ou iraniana está prohibido. En canto á música, debe ser acorde á cultura islámica e irán e non debe impulsar ás modelos a moverse de forma inapropiada.
Dous anos despois de que o réxime islámico autorizase a celebración de pases de modelos de firmas iranianas, que até entón só podían usar maniquíes para mostrar as súas novas coleccións, a implantación da liña directiva para espectáculos de moda e vestimenta endurece as restricións que padecerán as modelos e os deseñadores que desexen usar a pasarela.
O obxectivo, segundo os aiatolás, é promover o deseño iraniano pero mantelo afastado das influencias occidentais, rexeitadas polo réxime. é tal o repudio que, por norma, non se utiliza a gravata, considerada símbolo de Occidente e tamén do Cristianismo, dado que segundo a interpretación dos relixiosos iranianos forma unha cruz xunto a ombreiros e cabeza. Desta forma, preténdese evitar toda similitude cun espectáculo de gran tradición occidental pero, ao mesmo tempo, celebralo segundo as normas islámicas. Para iso, as modelos deben evitar calquera comportamento que poida distraer a atención dos visitantes da roupa que están a mostrar, o que implica que quedan prohibidos os xestos sinuosos, as giles volteretas e o paso felino que adoitan marcar desde os seus zapatos de tacón.
Claro, que nos pases de Teherán polo menos os públicos- é pouco probable que empreguen tacóns dado que segundo o estrito código de vestimenta feminina implantada polo réxime, as mulleres teñen prohibido mostrar mesmo os cóbados ou os nocellos ao espido. No primeiro pase celebrado no Irán dos aiatolás, en febreiro de 2007, a decepción das asistentes foi patente: os deseños eran tan acordes á tradición islámica que non representaban novidade algunha.
Cando Jomeini implantou a súa revolución islámica en Irán tras derrocar ao Shah, as influencias europeas e sobre todo francesas que marcaban a vestimenta das iranianas quedaron relegadas a un segundo plano: máis concretamente, debaixo do chador, o amplo traxe de tea negra obrigatorio para todas as mulleres. Pero co tempo e o valor das iranianas, o uso do traxe tradicional foi relativo.
A medida que pasaba o tempo, ousaban desafiar a norma en pequenas doses ás veces usando un pano de cor, en lugar de negro, ou un abrigo até os xeonllos en lugar do chador, que cobre até os nocellos -as mulleres persas tan coquetas como as de calquera outro país, e especialmente coidadosas coa súa aparencia baixo as roupaxes- foron gañando liberdades.
Nos 90, cando os reformistas controlaron o poder durante dous mandatos co presidente Mohamed Jatamí á cabeza, as mulleres aproveitaron a laxitud das normas para impor mediante a política de feitos consumados algúns cambios ao seu aspecto: a cor, e mesmo os estampados, substituíron ao negro en Teherán no interior do país o cambio levar moito máis tempo- e os abrigos ou camisolas axustadas sobre os pantalóns vaqueiros impuxéronse como unha moda que cubra as curvas aínda que non as disimulaba. En canto aos veos, adoptouse unha moda: deixar ao descuberto o flequillo ou polo menos un guecho na fronte.
A chegada dos ultraconservadores en 2005, co presidente Mahmud Ahmadineyad xa coñecido polas restricións no vestir que impuxo entre os membros da súa oficina cando exerceu como alcalde de Teherán, implicou un dramático retroceso para as iranianas. Todo foi adiantado polo novo ministro de Guía e Cultura Islámica, Hosein Saffar Harandi, quen tras o seu nomeamento prometín acabar coa música estranxeira contraria aos valores iranianos, como o rock ou o rap -a pesar de que moitas bandas clandestinas tocan todas as variedades concebibles ao resgardo das miradas dos gardiáns da moral- e outras influencias occidentais, entre elas a moda.
O cerco comezouse a estreitar en 2007, cando os comandos da virtude islámica -unha unidade policial- foron reforzados e lanzados ás rúas para interrogar e mesmo arrestar a aquelas que levasen abrigos de lonxitude inferior á considerada modesta ou que deixasen mostrar guechos a pesar dos seus veos. Os castigos van da amoestación ao cárcere, pasando por multas e mesmo lategazos.
Os homes tamén quedaron afectados pola onda de moralidade impulsada desde a Presidencia: prohibíronse cortes de pelo e calquera vestimenta que recorde a Occidente. Por iso é polo que os creadores non estean precisamente animados para realizar o seu traballo. "Non podo esperar seis meses a recibir a aprobación de cada novo deseño", explicaba a 'Radio Farda' o deseñador Shahkoopa Furuzon. "Con todas estas normas prefiro organizar os meus pases en Dubai; non necesito máis dores de cabeza". Calquera deseñador recoñecido debe aterse ás normas, pero como ocorreu noutros ámbitos da vida iraniana, moitos buscan rendijas por onde escapar do cerco da policía da virtude. Como exemplo, sirva esta web de modelos e profesionais con roupa axustada e co retrato do líder supremo, o Guía da Revolución islámica de Irán aiatolá Ali Jamenei, ás súas costas.

jueves, 16 de octubre de 2008

A misión do xuíz. Aharon Barak.





Con profunda e sincera gratitude desexo expresar ao Xurado da Unión Internacional de Maxistrados o meu agradecemento pola concesión do Premio Xustiza no Mundo. Para min esta honra representa non só o recoñecemento ao meu propio traballo como xuíz, senón o recoñecemento a todos os xuíces israelís, que están a triunfar e progresando a pesar das difíciles circunstancias baixo as que deben actuar. Precisamente baixo esas arduas condicións a xudicatura israelí esfórzase e distingue no cumprimento do seu papel, movida polo singular desexo de salvagardar os valores básicos da nosa Democracia.

Síntome especialmente emocionado ao recibir este premio aquí, en España, un país co que o meu pobo ten uns especiais lazos históricos.

O Xuíz non é un político. Non representa a un sector ou outro. Non ten que presentarse ás eleccións cada poucos anos nin que idear un programa electoral para tales propósitos. Máis aínda, o xuíz é neutral, alguén que xulga obxectivamente o conflito específico que ten ante si. Necesariamente, esta función da que o xuíz está dotado require a existencia da independencia xudicial como requisito previo. Debe apuntarse que a independencia xudicial contén dous requisitos esenciais: a independencia persoal e a independencia institucional.

A independencia persoal, pola súa banda, implica a non dependencia de factor algún externo ao Xuíz. Deste xeito a decisión dun xuíz é froito exclusivo da súa concepción dos feitos relevantes e do Dereito, libre de calquera influencia externa prohibida. De feito, o exercicio de calquera influencia exterior ou presión está expresamente prohibido.

Con todo, non pode existir independencia persoal para o Xuíz individual en ausencia de independencia institucional para a xudicatura como Poder. A autoridade conferida ao Poder Executivo respecto ao xudicial no plano administrativo ameaza inevitablemente a independencia individual do Xuíz. Ao meu xuízo é esencial que a responsabilidade administrativa con respecto a asuntos relacionados co papel do poder xudicial sexa conferida exclusivamente a este. As esixencias da independencia xudicial non poden ser adecuadamente satisfeitas se o Poder Executivo (xeralmente o Ministerio de Xustiza ou o Fiscal Xeral) teñen encomendados asuntos administrativos directamente relacionados co Poder Xudicial. Creo que a determinación do lexislador de que o orzamento apropiado sexa asignado á xudicatura, cumpre suficientemente en si mesma cos requisitos básicos da responsabilidade xudicial ante o pobo. A seguridade da independencia absoluta do Xuíz individual necesariamente require a plena independencia institucional do Poder Xudicial per se.

Na miña opinión, o interese pola independencia institucional da xudicatura debe preocupar a todos os afectados pola independencia persoal dos Xuíces individuais. Nós, como Xuíces, debemos esforzarnos en asegurar que ás dúas caras da moeda da independencia xudicial préstaselles a debida atención e áchanse situadas no máis alto da nosa orde de prioridades. A este fin, eu, en Israel, estou persoalmente comprometido nunha loita permanente cuxo propósito é salvagardar a independencia institucional da xudicatura.

Aínda que a independencia xudicial é condición sine qua non para a función xudicial, constitúe unha condición necesaria pero non suficiente. En efecto, nin o xuíz individual nin o Poder Xudicial poden funcionar eficazmente sen a confianza pública. A confianza dos cidadáns na xudicatura representa unha condición previa indispensable para o correcto funcionamento do papel do Xuíz. Mentres o Xuíz non leve espada nin carteira depende exclusivamente da confianza pública.

Por suposto que a confianza neste contexto non equivale á coincidencia coas decisións fundamentais da xudicatura. É bastante obvio que o Xuíz con frecuencia decidirá, como deba, en contra do punto de vista da maioría nun asunto dado. En cambio, a confianza pública na xudicatura implica confianza na xustiza, imparcialidade e neutralidade da xudicatura. Iso refírese á confianza na integridade moral do xuíz máis que á súa tendencia a concordar coa opinión pública en cada caso concreto. Isto implica e require a firme convicción cidadá de que o xuíz non é, baixo ningunha circunstancia, parcial; sendo a súa única motivación a protección do imperio da lei, non o seu propio poder ou prestixio.

O xuíz debe, por tanto, caracterizarse pola súa absoluta neutralidade con respecto ás partes e asuntos que teña ante si. A neutralidade non implica de ningún xeito apatía ante as dificultades das partes ou os valores básicos e os principios que están en xogo. Pola contra, estou convencido de que nunha Democracia ao xuíz esíxeselle de feito dar expresión aos valores e principios do seu sistema legal. Os valores e principios aos que nos referimos non son aqueles que poden ser considerados como dependentes dun estado de ánimo pasaxeiro. Representan os valores, os principios e o consenso social que reflicten as condicións máis profundamente enraizadas na sociedade democrática. Máis que sucumbir á histeria de acontecementos recentes, o xuíz debería reflectir a historia do seu pobo. É precisamente a propia independencia do xuíz o que lle dota coa capacidade única de reflectir os valores básicos do sistema democráti­co, mesmo cando non coinciden cos ventos cambiantes da opinión pública.

O feito de que os xuíces non sexan elixidos polos cidadáns é precisamente o que os capacita para permanecer firmes e reflectir só aqueles valores probados polo tempo, aqueles principios e dereitos subxacentes ao sistema legal aínda cando non sexan aceptados nun momento histórico determinado. Así o xuíz debe representar firmemente e dar expresión a eses valores especialmente cando a sociedade se deixa levar polo populismo. Ao facelo así, o xuíz personifica a fortaleza, protexendo os valores básicos e o concepto da democracia, tal como foi consagrada na estrutura constitucional e os textos do Estado.

O xuíz debe ser neutral. Con todo, non debe ser indiferente con respecto á democracia, a separación de poderes ou os dereitos humanos. De feito considero que o principal papel constitucional do xuíz consiste tanto na procura como no fervente desexo de protexer e preservar o carácter democrático do Estado, á vez que a salvagarda da separación de poderes. Por encima de todo creo que garantir e cultivar os dereitos humanos é a primeira e sacra obrigación do xuíz. A democracia non é simplemente o goberno da maioría; A democracia son tamén os dereitos humanos. En ausencia dos dereitos humanos a democracia non pode existir.

De igual maneira a separación de poderes en si mesma constitúe un valor democrático esencial, non sendo o seu propósito asegurar a eficacia, senón salvagardar a liberdade. En realidade, na raíz do noso papel como xuíces, subxace o noso deber de respectar e defender os dereitos humanos da persoa en relación coas súas congéneres e co Estado. Como xuíces é a nosa obrigación garantir os dereitos humanos de todo o pobo, con particular énfase nos débiles, as minorías e os marxinados. De feito, a nosa independencia sitúanos na posición ideal para dar expresión aos valores básicos dos nosos respectivos sistemas e para a protección dos dereitos das minorías contra a tiranía da maioría.

Conceder tal protección de ningunha maneira ofende á democracia, senón que leva á democracia, no seu máis rico significado, a súa máis alta realización.

A miña propia experiencia durante a Segunda Guerra Mundial e o Holocausto - Holocausto no que seis millóns de persoas da miña raza, incluíndo a maior parte da miña familia, foron brutalmente asasinadas - salvándome milagrosamente de ser enviado a un campo de concentración grazas ao valor dun granxeiro lituano, fíxome comprender a necesidade crucial de salvagardar a dignidade humana para todos.

Desde a Segunda Guerra Mundial a conciencia pública creceu significativamente con respecto aos dereitos humanos no mundo enteiro. Aínda que a crise de Kósovo é tanto máis repugnante e inquietante á luz do anterior pódese dicir que existe un maior interese polo sufrimento do próximo na etapa posterior á Segunda Guerra Mundial. Por tanto, parece que a era da posguerra pode considerarse como a constatación do renacemento dos Dereitos Humanos. Á vangarda desta fronte non se sitúan senón os xuíces e os tribunais, comprendendo que a verdadeira democracia só pode conseguirse atopando o xusto equilibrio entre o goberno da maioría e os dereitos das minorías. Este exercicio de equilibrio de ningunha maneira supón que o xuíz sacrifique ao Estado no altar dos dereitos individuais. Unha constitución non é unha receita para o suicidio. Os dereitos humanos non fixan o escenario da aniquilación nacional. Máis ben, o noso interese reside no delicado e sensible equilibrio entre os respectivos intereses da comunidade e os do individuo; entre as necesidades da cidadanía e os dereitos do individuo.

É deber do xuíz actuar con obxectividade. A este fin, debe contar cos requisitos normativos externos a el, determinados polos valores básicos da sociedade democrática na que vive. Debe identificar e dar expresión a eses valores, aínda cando el mesmo non os comparta. Debe absterse de impor os seus propios valores subxectivos á cidadanía. Inevitablemente o xuíz é produto da súa época, formado polo tempo e a sociedade na que vive. Claramente o propósito da obxectividade xudicial non é separar aos xuíces da súa contorna. Todo o contrario: a meta é establecer e expresar os valores básicos da súa época. O propósito da obxectividade xudicial non é desvincular aos xuíces do seu pasado, da súa educación, experiencia, conviccións e valores. Pola contra, pretende facer uso de todas esas ferramentas nun esforzo por reflectir os valores democráticos básicos da nación, da maneira máis clara e exacta posible.

Así, a neutralidade non require que os xuíces en exercicio pasen por alto as súas experiencias vitais. Estas constitúen importantes activos que aumentan a capacidade do xuíz para abordar os casos con humanidade e comprometerse na delicada tarefa do equilibrio entre os valores en conflito. No canto de desprenderse do seu pasado o xuíz debe ser sensible ao peso do seu cargo e ás limitacións que lle impón. Un xuíz debe ser autocrítico e carecer de calquera rastro de arrogancia que lle poida inducir a equivocarse na súa propia suntuosidad. Debe dar probas de humildade intelectual, permitíndolle dese modo admitir os seus erros. Un xuíz americano, referíndose ao Tribunal Supremo dos Estados Unidos, dixo nunha ocasión: "Non somos inapelables porque sexamos infalibles; senón que somos infalibles só porque somos inapelables."

Na miña opinión este enfoque non é aceptable. A forza das nosas decisións está baseada na nosa capacidade de ser autocríticos e admitir os nosos erros nas instancias apropiadas. En efecto, xulgar esixe ser permanentemente conscientes de que, a pesar dos nosos mellores esforzos, podemos equivocarnos. Calquera teoría sobre a forma de xulgar debe explicar ésto.

O xuíz é parte do seu pobo. Ás veces atópase sentado na así chamada "torre de marfil", aínda que, desde a miña perspectiva, esa "torre" está claramente situada nos outeiros de Xerusalén, non no monte Olimpo. É de capital importancia que o xuíz sexa plenamente consciente do que lle rodea, dos acontecementos que preocupan ao seu pobo. É a súa obrigación estudar os problemas do seu país, ler a súa literatura, escoitar a súa música. Debe estar familiarizado coa súa tradición relixiosa, social e cultural. Si, o xuíz é parte da súa época, fillo ou filla do seu tempo, produto da historia do seu pobo.

O xuíz debe equilibrar a necesidade do cambio coa conservación do existente. A vida da Lei é certamente complexa. É unha mestura de dous conceptos, lóxica e historia: "A Lei debe ser estable, pero non pode permanecer inmóbil". Roscoe Pound dixo: "A estabilidade sen cambio é decadencia; o cambio sen estabilidade é anarquía." O xuíz debe esforzarse en acoutala distancia entre a vida e o Dereito, dentro das expectativas razoables. Claramente o socio principal do xuíz é o lexislador. El é o principal responsable de salvar distan­cias entre o Dereito e a sociedade. O xuíz é un socio menor, pero un socio á fin e ao cabo. Como tal procura asegurar a estabilidade a través do cambio. A xurisprudencia debe ser, como a historia nos ensina, moi cauta no seu enfoque. Por conseguinte, debe preferirse un enfoque evolutivo a un revolucionario. Debe estar baseado nos progresos naturais e a continuidade.

Todo xuíz, e toda xeración de xuíces, confían en escribir un capítulo adicional no Código de Leis da nación. Ao facelo así, incumbe ao xuíz mostrar tanto consistencia como continuidade. Entre a Verdade e a Estabilidade, a Verdade ha de ser preferida; entre a Verdade e a Verdade debemos elixir a Estabilidade. A Lei, xunto coa vida, está en continua evolución. A historia do Dereito é a da procura da armonización da lei coas necesidades cambiantes da sociedade. Un esquema normativo que non permita o desenvolvemento chegará a converterse finalmente en inútil. A estabilidade, a seguridade, a consistencia e a permanencia non poden ser garantidas sen ter previsto o cambio. A lei, como a aguia no ceo, só é estable cando se move.

Eu percibo o meu papel como xuíz - estou seguro que do mesmo xeito que os meus colegas - como unha misión. Xulgar non é simplemente un traballo, é unha forma de vida. Cada xuíz debe cumprir a súa vocación con integridade intelectual e humildade, xunto con sentido social e comprensión histórica. Debe esforzarse en atopar solucións que reflictan un equilibrio de xustiza e igualdade para todos. Así, por encima de todo, debe loitar por levar ao seu máis completa expresión o valor básico que esencialmente se predica de toda lei e no que toda sociedade se basea, a Xustiza. O xuíz debe facer xustiza. Se Xustiza e Dereito tenden a converxer - como deben - o xuíz non ha de definirse a si mesmo como "progresista" ou "conservador". Esas son só clasificacións baleiras desprovistas de significado normativo. Representan un envase baleiro con potencial para levar a conclusións erróneas. En lugar de porse etiquetas adhesivas, os xuíces deben realizar a súa misión desde o anhelo da salvagarda do imperio da lei; ésto é, preservando o imperio da lei, non o imperio dos xuíces; a norma da lei, non meramente a lei das normas.

Unha vez máis quero expresar as miñas sinceras grazas por terme atopado merecedor de recibir o Premio Xustiza no Mundo. Agradezo a todos a súa presenza neste acto tan emocionante e déixolles con este dito do Talmud de dous mil anos de antigüidade referido aos xuíces: "Pensas que che estou concedendo o Poder? É en realidade a escravitude o que che estou impondo."

Esta é a premisa que me acompaña á Sala cada día. Cando asisto a un xuízo, eu son xulgado. é con este sentimento e con profunda gratitude como acepto hoxe esta honra. Grazas.

En Madrid, a 14 de maio de 1999.

Discurso do xuíz Aharon Barak no acto de entrega do Premio Internacional Xustiza no Mundo.

Derechos humanos y judaísmo. Cuadernos de Sefarad nº4. 2008

I love New York


www.Tu.tv