Os Grouchos. Manuel O'Rivas

Este libro convoca a unha odisea librepensadora, a unha ecoloxía da liberdade, que ten como porto de partida a Galicia de hoxe, entendida como un local universal, o país portátil, unha identidade sen paredes. Os Grouchos son un urdido de literatura e heterodoxia. Unha denuncia contra os vellos e novos muros de silencio, mais tamén unha viaxe á procura das "faíscas da esperanza" das que falou Walter Benjamin. Manuel O'Rivas reivindica, na modernidade, a ollada do "home rebelde" de Camus. E na tradición lendaria, o espíritu dos trasnos "meniñeiros", os seres invisíbeis que transmiten a herdanza do saber rir. O resultado é un libro que morde contra a estupidez, como pedía Kafka, e que abre os cadeados coa chave do humor. Ler Os Grouchos? O autor cita un proverbio popular: "Quen lle teña medo ao mar que non embarque!"

Unha mostra: MONÓLOGO DO FEÍSMO

En vez de mirar para as chaveas, para as chorbas, andan a mirar para as casas. Ese que lle sacou unha foto á miña casa e a puxo no xornal como exemplo de feísmo. O riso que lle deu ao paparachi ese. Unha ducia de anos facendo a casa, tixolo a tixolo, encofrando cos dentes, fins de semana, vacacións, veña viruxe, veña sol, veña cambio climático, cago na natureza, e agora non lles gusta a miña casa. Vai ser máis lindo o dolmen da Piosa! Feo será el e a cona da máquina que fixo a foto. Había facerlle eu un bo retrato se o pillo por diante. Había saír ben guapo. Estilo Picasso. Había comelo aquí e cuspilo alí embaixo, onde o valado, que tampouco lle chista porque disque é de bloques.

E logo o bloque que ten? Habían querer que fora de metacrilato de silveira ou poliuretano de toxo. Vén miña muller, que tamén viu a foto no periódico, todos contaminados, vén ela e dime: "Que ben quedaría un valadiño de pedra!". Un valadiño de pedra? Éntranme ganas de chorar enriba dos bloques, meus bloquiños. Xeométricos, rematadiños, choídos, paralelepípedos. Esa pel lisa e áspera á vez. A pel de bloque. A miña pel. Que carallo terán contra os bloques? De onde saíu tanta antigüidade? Así que miro contra a muller e que saiba que a min non me desarma a moral un fodechinchos con cámara.

- A muralla de Lugo? Querías que fixera a muralla de Lugo outra vez?

- Non, Andrés, non te poñas así.

- Podería facela, co aghilacho e todo na cima.

-Acouga, Andrés.

- Pois sabes unha cousa? A min non me gusta a muralla de Lugo! Non me gusta un carallo. É grande de máis. É pequena de máis. Non sei o que ten. O mesmo que a Torre de Hércules. O único que me gusta é o foque que ten.

- Non sexas animaliño, Andrés. Vanse rir de ti.

E o fodido é que os fillos andan agora tamén avergoñados por que saíu a casa no xornal como exemplo de feísmo. "Papá, o alicatado!" O alicatado? Que carallo ten o alicatado? Está mellor alicatada a Catedral? Pois a min tampouco me gusta a catedral. A min o que me gustan son os fogos do Apóstolo. E o botafumeiro aínda ten algo de chiste. Pero a catedral, o que é a catedral, a min non me deixa coa boca aberta.

Vostedes pensan que un é un pailán. Mais eu andei polo mundo, pola emigración. Eu ben sei o que hai. E o que hai é isto: Os pobres sempre fomos feos. Va que si?