2+2=?

Se agora vai resultar que son expertos na aplicación do método científico... en fin!

5770 (discurso dun dybbuk). Por Marcelo Birmajer

EN EL AÑO NUEVO JUDÍO, EL ANTISEMITISMO DE SIEMPRE
5770 (discurso de un dybbuk)

Hace tanto tiempo que estoy muerto, que ya no me acuerdo de si morí. Tal vez estoy vivo y, como Julio Iglesias, simplemente me olvidé de vivir. En cualquier caso, todavía recuerdo mi infancia, pero no el día de mi muerte.

Hasta hace poco, hubiera jurado que había una lápida con mi nombre. Pero como hoy ni siquiera veo mi lápida, ya no sé qué pensar. Cuando pasé por Tablada, a despuntar una partida de dominó con mis amigos muertos, no vi ninguna tumba con mi nombre.

Aparentemente, la semana pasada robaron lápidas de este cementerio. Puede que entre ellas se hayan llevado la mía, y efectivamente yo esté igual de muerto que mis compañeros del dominó, cuyos nombres aún refulgen bajo la luna.

Esto tal vez haya sido únicamente un robo. Pero, en cualquier caso, la profanación de tumbas judías siempre me pareció una de las actividades definitorias de nuestros enemigos. Trataba de imaginarme a los nazis argentinos reuniéndose en sus catacumbas, decidiendo romper o pintarrajear tumbas judías. ¿Lo decidirían por votación? ¿Se esmerarían para que les tocara en suerte poder profanar una tumba? ¿Volverían del cementerio judío y le contarían orgullosos a sus hijos: hoy escupí a un muerto? ¿ Se vanagloriarían frente a una mujer, oliendo a cadáver: ¡no sabés, hoy insulté a un muerto!?

El Reich de Hitler anunció una duración de 1.000 años, y no llegó a 13. Seis años duró su guerra. Todavía están enojados con los judíos, a quienes quisieron destruir, que han durado mucho más de cinco mil años. Pero no hablo de los muertos judíos, a quienes vanamente, con un temperamento infantil y ambiciones monstruosas, pretenden ensuciar. Hablo de los judíos vivos: llevamos más de cinco mil años de existencia, amando la vida. Incluso los sobrevivientes de la Shoá tuvieron hijos, nietos y bisnietos. Y los propios sobrevivientes, y sus hijos y bisnietos, crearon el primer Estado judío en 2.000 años. Y los nazis, que se propusieron durar mil años y no duraron 13, a lo máximo que pueden aspirar es a profanar tumbas. Es un destino triste.

No me gustaría dedicar mis noches a enredarme con muertos. Cuando yo estaba vivo, al menos cuando estaba seguro de que estaba vivo, no venía nunca al cementerio. Mis padres murieron en la Shoá, y mis ex esposas me rogaron que al menos en el Otro Mundo las dejara en paz. No me gustan los cementerios. Ni siquiera ahora, que no sé si estoy vivo. Vengo a ver a los amigos, pero no me quedo. Visito Venecia, París, paso mucho tiempo en Israel. Realmente, si me dieran a elegir: ser un judío al que le roban la tumba o ser un nazi que profana tumbas, seguiría eligiendo ser judío. Tal vez eso es lo que más desespera a los nazis, y lo que los lleva a profanar tumbas judías: que los judíos eligen seguir siendo judíos, pese a todo. Se desesperan, los nazis. Mucho más ahora que, como existe Israel, ya no les resulta tan fácil matar niñas, ancianos, mujeres, judíos desarmados.

Entonces, como no pudieron detener la continuidad judía ni con la Shoá, ni lograron destruir el renacimiento judío en Israel, en un acto de impotencia infantil, atacan a los muertos. Como si pudieran librar un combate en el más allá. Pero no... este combate también lo pierden. Las tumbas se cambian, los nombres se vuelven a inscribir. Pero el olor de la muerte en los huesos para el profanador que ataca a un muerto, esa podredumbre que lo persigue a la cama, que le impide acariciar a un hijo, que lo puebla de un olor pestilente cuando intenta acercarse a una mujer... eso no se puede borrar ni cambiar.

Debe de ser muy molesto para un nazi, ver cómo los judíos prosperan, y continúan su existencia milenaria, en las diásporas, en la única democracia de Medio Oriente; mientras el destino nazi, aquel destino que el arquitecto Speer había imaginado resplandeciente de edificios cuadrados, ese destino que hubiera librado a Goebbels de su renguera, y hecho relucir a Hitler alto y rubio..., se limita ahora a la profanación de tumbas judías. Qué infelices. ¿Qué hiciste hoy, papá? No sabés, le rompí la tumba a un Moishe... ja, ja. Es un cuento de Bustos Domecq.

Es verdad que a los nazis siempre les ha gustado la muerte. Viven para ella, y mueren por cualquier estupidez. Pero sus herederos han desarrollado más la veta patética que el poder destructivo. Hamas, por ejemplo, que les promete a sus bombas humanas que si explotan en un colectivo o una pizzería israelí conseguirán 72 huríes en el paraíso. Que el muchacho que se vuela en pedazos, con la bendición de su padre y su madre, se crea que su cuerpo se reunirá en el Paraíso y que recauchutado tendrá acceso a 72 vírgenes... en fin, no me parece un avance resonante en la mitología nazi. ¿Qué tienen en la cabeza? Muchos de ellos son universitarios, de clase media; incluso los hay que son mujeres. Sus líderes son millonarios. ¿Por qué se les ocurren esas cosas?

Y los que profanan tumbas aquí, en un país como Argentina, que es tan dulce... ¿Por qué no estudian? ¿Por qué no escuchan un disco? O salen a caminar. ¿Qué los impulsa a vivir en el cementerio? Lo de ellos tal vez sea peor que no saber si se está vivo: ni siquiera saben qué es estar vivo. Y por eso merodean los cementerios, intentan buscarle pelea a un muerto. Obligan a todos los suyos a vivir en la inmundicia.

Es cierto: es doloroso y molesto que profanen las tumbas de nuestros parientes. También es molesto y doloroso que las roben. Y posiblemente haya que redoblar la seguridad en Tablada, ya que nuestros enemigos son escatológicos. Pero no somos víctimas. Hemos perdurado, sobrevivido y prosperado. Los enemigos que atacaron a Israel en las historias que narra la Torá sólo son conocidos porque se les nombra en la Torá; mientras que Israel es el nombre del nuevo país de los judíos. Y nuestros actuales enemigos, o prometen 72 vírgenes en el Paraíso a sus suicidas-homicidas, o profanan tumbas.

Nosotros festejamos 5770 años ininterrumpidos de vida. Todo parece indicar que, igual que los filisteos, los profanadores de tumbas desaparecerán de la faz de la Tierra, y ni siquiera tendrán el consuelo de figurar en nuestro Libro.

Bo ano!! Rosh Hashaná 5770

O burka chega ás nosas portas. Por Nicole Muchnik.

Para unha muller occidental é moi difícil falar do burka con frialdade, coa cabeza e non os sentimentos, polo moito que nos afecta esa ostentación de submisión, de servidume da muller, esa negación extrema da igualdade entre os sexos. Con todo, o problema atópase ás nosas portas. Xa non se trata só de simpatizar coas nosas irmás iranianas, sauditas ou iemenís, que sofren lategazos e lapidacións, senón de saber que corresponde pensar e facer cando o burka está entre nós. Sabemos máis ou menos o que ocorre nos países que aplican a sharía, aínda que sexa difícil facerse unha idea exacta, é dicir, porse no lugar das mulleres sometidas a eses réximes.

En Afganistán, país do burka por excelencia, a peza foi introducida a principios do século XX polos pastunes. "é talla única, presiona terriblemente a cabeza, non ves o chan que pisas e perdes o sentido da orientación", din Anna Tortajada, Mónica Bernabé e Mercé Guilera, que o probaron. As secretarias, enfermeiras, mestras, abandonaron o seu traballo e viven condenadas á miseria se non contan co sostén dun home. As viúvas dedícanse á mendicidade na rúa ou á prostitución. Ningunha muller pode saír á rúa se non vai acompañada do seu pai, nin acudir á consulta dun médico home, nin aspirar á educación. As escolas de nenas, máis ou menos clandestinas, son obxecto de atentados con bombas.

Arabia Saudita, cualificada como "o maior cárcere de mulleres do mundo" por Wajeha Al Huweidar, xornalista saudita e activista dos dereitos humanos, é o país do niqab, unha peza de pesada tea negra que permite ver mediante unha pequena ventaniña á altura dos ollos. As mulleres pasan toda a súa vida baixo a tutela dun home: marido, pai, avó, irmán ou fillo. Non teñen dereito a conducir, nin a solicitar un préstamo, nin a viaxar sen a autorización do marido ou dun home da súa familia; nin sequera a pasear pola rúa soas, so pena de ser detidas. Tampouco están autorizadas a acompañar ao seu marido a actos sociais. Nos transportes públicos, non poden entrar polo mesmo acceso que os homes. Unha muller de 70 anos á que a moutawa, a policía relixiosa, sorprendeu na súa casa con dous mozos, dos que un era o seu fillo de leite, de 24 anos, e o outro un veciño que fora a levarlle pan -un delito chamado khilva-, foi condenada por un tribunal a 90 lategazos.

Máis que o burka afgán, é o niqab de obediencia salafista o que podemos ver hoxe nas rúas de Francia, Dinamarca, Alemaña e outros países europeos.

En Francia, a rama dos Renseignements Généraux (RG) (os servizos de intelixencia) encargada da vixilancia do islam radical ten censadas a 367 mulleres que levan o veo completo. Unha estatística pouco crible se, doutra banda, crese que hai entre 30.000 e 50.000 salafistas, entre eles varios miles de mulleres que levan veo, e ás que hai que engadir as do Tabligh, outro movemento fundamentalista e pietista. A máis nova das que levan o veo completo ten cinco anos. Só en Vénissieux, modesto barrio nos arredores de Lyon, circula un centenar de mulleres con veos negros. En Marsella, o 25 de xuño, ao redor dunhas 15 mozas exhibíronse nun centro comercial nun acto de militancia salafista cuxo propósito era "provocar á sociedade e á súa familia".

Estas mulleres expoñen un problema nos hospitais, onde algúns médicos recibiron ameazas físicas de maridos que pretenden decidir se a súa muller pode dar a luz mediante cesárea. Expoñen un problema á hora de emitir todos os documentos de identidade, nos matrimonios e outras formalidades necesarias para a obtención dos dereitos sociais, no uso dos bancos, os controis nos avións, a escolarización das nenas, dado que, en nome da laicidade da escola pública, "prohíbense as grandes cruces, as kipás, os panos islámicos, sexa cal for o nome que se lles dea". Expoñen un problema para os profesores, que non saben a quen devolven á nena que estivo ao seu cargo. Expoñen tamén un problema de seguridade, algo non despreciable nun país ameazado polos integristas alxerinos. E expoñen un problema cando, como en Italia, os salafistas esixen piscinas separadas para mulleres e, como en Holanda, hospitais só para musulmáns. "O islam político trata de instaurar un apartheid de sexos nas sociedades libres europeas", di a escritora turca Necla Kelek.

O movemento salafista era completamente alleo aos cinco ou seis millóns de musulmáns residentes en Francia, orixinarios do norte de África. Pero en cinco anos, segundo os RG, o salafismo atraeu tantas conversións como o Tabligh, o outro movemento integrista, en 25. Desenvolveuse a partir dunha idea de ruptura -política e relixiosa- con Occidente e os seus costumes "corruptos". Para Dounia Bouzar, antropóloga e investigadora asociada ao Observatorio do Feito Relixioso, "cando está en cuestión a relixión musulmá, todo o mundo deixa de aplicar os criterios de razoamento habituais. Eses grupúsculos que din ser salafistas non se inscriben na historia musulmá, senón que son unha derivación moderna, deste último século. Toda a estratexia dos salafistas consiste precisamente en facer pasar os seus discursos totalitarios por simples mandamentos relixiosos".

Máis aló mesmo da lexítima consideración dos dereitos da muller ou dos dereitos humanos, o veo integral, a ocultación, a non visibilidade da persoa coa que nos cruzamos e á que falamos é algo que choca e perturba ao occidental, din os psicólogos. Sen ese mínimo vínculo corporal non hai relación social posible. "O que me inquieta do burka é que estou a ser observada por unha persoa que me impide que a observe. Alí onde se atopa, o burka constitúe un atentado contra o bo equilibrio entre dúas almas", escribe Agnès Gouinguenette en Golias, unha revista de cristiáns de esquerda. Occidente esforzouse e séguese esforzando por integrar ao outro, por facer del o seu igual en toda circunstancia. O veo remítenos a unha alteridade total, a un rexeitamento absoluto.
"O burka non é ben recibido... Non podemos aceptar no noso país a mulleres prisioneiras detrás dunha reixa, illadas de toda vida social, privadas de toda identidade. Non é esa a idea que ten a República Francesa da dignidade da muller", dicía hai pouco Nicolas Sarkozy en Versalles.

Pero onde está a solución? Seica unha lei contra o burka non suporía levar a primeiro plano o temor a unha moi hipotética invasión de Francia polos musulmáns integristas? Mentres a Asemblea Nacional crea unha comisión informativa sobre o veo integral, Mohammed Moussaoui, presidente do Consello francés do culto musulmán, lembra "que ningún texto coránico ordena levar o burka nin o niqab, que en Francia segue sendo un fenómeno marxinal". Partidario de "un labor pedagóxico e de diálogo para convencer ás mulleres de que se incorporen á práctica do islam moderado", Moussaoui considera, como moitos cidadáns, que a prohibición podería ser contraproducente e difícil de aplicar. "Imos deter ás mulleres que leven o burka pola rúa e obrigalas a quitarllo? Iso fará que a maior parte delas queden na súa casa". Ademais, aínda que é fácil lexislar cando a integridade da persoa está en perigo, como no caso da ablación do clítoris, a poligamia e as transfusións de sangue para salvar vidas de nenos, é moito máis difícil cando se trata de persoas adultas convencidas de que se respectan a si mesmas ao levar o veo.

En Francia, como en Alemaña, son a miúdo francesas e alemás de orixe musulmá, ou conversas recentes, as que escollen o burka ou o niqab, e aseguran que o fan con toda liberdade e ate que senten máis libres con esa "protección" fronte á mirada dos homes. Son todos os homes presuntos violadores en potencia? Podemos preguntarnos como é posible que estas mozas sexan capaces de adoptar unha peza que é unha provocación pero que non ten grandes consecuencias para elas, sen pensar nas súas irmás de Oriente, para as que simboliza a peor das opresións. Para Elisabeth Badinter, "sexa subversión, provocación ou ignorancia, o escándalo é, máis que a ofensa do voso rexeitamento, o bofetón que dades a todas as vosas irmás oprimidas, que -elas si- corren perigo de morte por tentar gozar dunhas liberdades que vós desprezades".

EL PAÍS 31/08/09

Morbus Oralis Pecatorum. Günter Freeman

Antes de ponerse de pie, el mono fue bestia; antes de elevarse hacia el status humanoide, se arrastró por los estratos de su condición animal, se alimentó de carroña, copuló por instinto, y jugueteó con sus propios excrementos. Un día, miró al cielo; vio pasar una estrella, y con torpeza se lanzó al aire para atraparla, y erró en el intento; a lo que siguió un juramento primitivo; pero sin apenas darse cuenta descubrió que tenía cierta imaginación, tenía pensamientos inalcanzables que le frustraban, era capaz de mantenerse en pie, y además podía emitir rugidos que expresaban emociones. Toda esa herencia ancestral le cayó al hombre encima por decisión evolutiva; y aquel primer grito de frustración –que fue el comienzo del lenguaje hablado- le persiguió siempre a lo largo de la historia. Así, los genes de la bestia se fueron sofisticando con el azote de la experiencia y los hábitos del animal se fueron dulcificando en forma de cordura, raciocinio, cortesía, educación, buenos modales, cumplimiento de normas sociales, respeto, prudencia, delicadeza, ecuanimidad, capacidad socializante, espíritu de sacrificio, capacidad de progreso, y todas las virtudes teologales y cardinales que queramos añadir en base a nuestra profesión de fe.

El caso es que no todos los homínidos evolucionaron al mismo ritmo ni todos adquirieron las ventajas que otorga la evolución intelectual. No todos integraron en su conducta personal y social las virtudes y actitudes que en principio debieran diferenciar al bicho supuestamente más evolucionado de la creación. Algunos se han quedado en el estadio de una especie de gnomo intelectualmente depravado en los que se encarna una enfermedad bautizada en el medioevo como morbus oralis pecatorum (MOP). El MOP existe desde la antigüedad y afecta a todas las culturas, sin distinción de raza o sexo. En apariencia física, los portadores del MOP no se diferencian del resto. El morbus que les atormenta está en sus cabezas. En conducta remedan a primates que no han alcanzado el status pre-homínido, con la diferencia de haber adquirido una desmedida capacidad de lenguaje, que les sirve de instrumento bélico para causar daño, generar discordia, confundir, calumniar, difamar y culpar a los demás de todos los males que ellos llevan dentro. Su miseria intelectual les incapacita para el autocontrol del lenguaje y les convierte en una subespecie de homo sapiens defectuoso cuyo destino es mantener a la especie en guerra, cultivar el desencuentro de semejantes, adulterar la verdad, confundir con su cinismo, exterminar por envidia y corromper por costumbre. Su capacidad proliferativa les ha permitido insertarse en el corazón de las gentes, para luego destruirlas con su maldad ignata. La rigidez de sus mentes les hace dogmáticos, intransigentes, falsos y cultivadores de una doble moral antagónica. Son instigadores en las cortes, inquisidores en las iglesias, cazadores y asesinos de brujas, manipuladores políticos, inductores de contiendas bélicas, destructores de familias, adulteradores de principios morales, y defensores de virtudes falsificadas. Muchos no pasan de ser pobres tertulianos de café, mitineros de taberna o verduleras de barrio. No respetan a nadie. Portan el estigma megalómano de sus complejos como una máscara histriónica y se mueven por el mundo como batracios hediondos. Su perversión interior les impulsa a hablar sin fundamento, atribuyendo las infamias que profieren a misteriosas fuentes bien documentadas que sólo existen en su imaginación deforme. Sientan cátedra con la sandez y opinan con aparente autoridad sobre temas que desconocen. Aspiran a ejercer el poder en sus círculos sociofamiliares y profesionales a través de la trampa y la mentira. Les duele el progreso ajeno y viven en alerta permanente para frenar el bien de otros. Su existencia es amarga y triste porque nada les satisface fuera del entorno de su egoísmo obsceno. Llevan el Yo por bandera y el Tú por felpudo. Representan una monstruosidad aberrante en la escala de lo aceptado como psicológicamente normal. Su síndrome endógeno no aparece en los textos de medicina ni en los tratados de psiquiatría, pero se les conoce desde antiguo, y entre sus rasgos psicopatológicos destacan una personalidad esquizoide, un neuroticismo fóbico, y cierta cortedad mental sobre un fondo paranoide.
Sófocles (495-405 a.C.) ya los había identificado entre la masa e insinuaba: “sólo el tiempo puede revelarnos al hombre justo; al perverso se le puede conocer en un solo día”. Séneca (4 a.C.-65) les proponía como artífices de la maldad e ironizaba: “la malicia bebe la mayor parte de su veneno”. El genio de Miguel Angel Buonarroti (1475-1564) acostumbraba a decir que “desde que amanece el día puedes pensar: hoy he de encontrarme con un indiscreto, un insolente, un envidioso y un egoísta”.
Están entre nosotros; puede que compartan nuestra mesa, sean nuestros compañeros de viaje, y hasta puede que en ocasiones les hayamos curado las heridas y les hayamos dado aliento en sus desdichas; pero ellos son insensibles a la solidaridad y al afecto, porque sólo se aman a sí mismos, y mueren matando con el arma que la naturaleza les dotó para comunicarse, para compartir el pensamiento y para dignificar su existencia animal.
El MOP es la enfermedad más terrible que afecta a nuestra especie. Y no tiene cura. Cabría pensar con Cicerón (106-43 a.C.) que “casi siempre, a las acciones de los malvados les persigue primeramente la sospecha, luego el rumor y la voz pública, la acusación después y, finalmente, la justicia”; pero son muchos y están infiltrados en todos los sectores. El efecto de la ponzoña verbal del MOP siempre deja secuelas en sus víctimas. La única esperanza que nos queda es que la sabia naturaleza intervenga sobre esta teratogénesis psicológica y acabe privándoles de lengua.

http://www.gen-t.es/reportajes.php?&ver_reportaje=131&rank=5#rank

http://www.gen-t.es/

O burka está feito para a dignidade do home...

- Dilles que levas o burka co teu pleno consentimento

- Cariño, está a falar coa funda do sillón

Cando Flaubert falou de 'merde'. Manuel Rivas.

Imaxinemos un lugar no mundo onde as universidades teñan que advertir a un goberno que está lexislando en contra dos intereses do país que goberna. Imaxinemos un lugar no mundo onde a Academia da Lingua teña de tomar a excepcional decisión de manifestar en público a inquietude pola perigosa deriva dun goberno entregado a desprotexer o mellor tesouro do patrimonio cultural dese país. Imaxinemos un lugar no mundo onde os científicos, e máis aínda os que traballan en organizacións internacionais, se vexan obrigados a defender, fronte á desvalorización fomentada polo goberno, a competencia científica da propia lingua do país. Imaxinemos un lugar, en fin, onde os estudosos estranxeiros desa lingua constaten que está tan ameazada polo goberno que ten o deber de promovela que eles mesmos, os alófonos, decidan amparar con afouteza esa lingua fanada, empuxada camiño do exilio no propio país.

Non estamos a falar dun lugar imaxinario, por máis que se atopen semellanzas, como Liliput ou a illa dos Papafigos. Tampouco é unha forzada caricatura dun lugar real. A narración do que está a suceder podería ser aínda máis penosa. Está a pasar diante nosa. Neste escenario e neste tempo. Dise que a boa literatura fala dende un presente lembrado. Mesmo dun pretérito de futuro, cando se trata da ciencia-fición. Xa sabemos o tempo da mala política. O futuro pretérito. A Galicia do desandar. A Galicia do recú. A Galicia provinciana que se ri da ecoloxía das linguas, incapaz de comprender que é unha compoñente fundamental dun emerxente cosmopolitismo racional.
Para unha parte da poboación galega, o estatus do galego é unha cuestión secundaria, que implicaría soamente de xeito dramático a quen traballe coas palabras. Mais, á fin, todos traballamos coas palabras. Os silencios, como ben dicía Samuel Beckett, tamén forman parte da linguaxe. Seguramente, este Goberno, para o seu Programa do Desandar lingüístico, contaba con ter da súa parte unha chea de silencios. Ese era o cálculo na partida que se puxo en marcha meses antes das eleccións. Por unha banda, un activismo que conseguiu espallar a idea da falsa "imposición" co concurso de poderosos altofalantes. En fronte, outro tipo de activismo, máis ou menos excitado, a quen se tentaría identificar cun nacionalismo maximalista. O defensor do galego como sinónimo de bloqueiro. O típico profeta do non. E o resto? O resto sería silencio. Un país habitado por silencios a rumiar.
Mais estamos a ver como ese país dos Caladiños xa non existe. Xa non leva tanta xente a procesión da Suspensión das Conciencias. Aquí, a cada vez máis persoas, e ante ese estado do Recuar, estalle a pasar o que Gustave Flaubert contaba en carta ao colega Turguenev: "Sempre intentei vivir nunha torre de marfil, mais unha marea de merda non deixa de golpear os muros, e ameaza con tirala abaixo...".
Cal é a forma que adopta aquí o que Flaubert, o da mot juste, o da palabra exacta, chamaba "marea de merda"? O doente que estaba en proceso de curación é, de súpeto, desposuído de gran parte do tratamento e, ademais, sometido a unha mala práctica médica. Ao tempo, vense a dicir de novo á sociedade, esa é a mensaxe subxacente, que este doente o mellor que pode facer é morrer dunha vez porque non serve. Non é un ser útil. Isto é o que están a facer coa lingua galega. Esta é a marea de lixo do momento.
O problema non é só que se lexisle de recú para achaparrar o galego e, de paso, estragar a propia industria cultural. Como se as editoras galegas, que fan libros, fosen empresas de menor valor que outras que fan camisolas deslocalizadas. Se cadra ese é o futuro. Velaí outro paradoxo esperpéntico. Disque o conselleiro de Industria é un experto nisto de deslocalizar. Se cadra ese é o futuro. Deslocalizarmos todo e todos. Galicia sen local. Sen razón social. Non, o problema xa non é só xurídico, senón todo o lixo, consciente e inconsciente, que se ciscou sobre a lingua e o universo da cultura galega. A pobriña. Esa carga familiar. A metáfora da Galicia hindú dos intocábeis. Rajoy gusta da palabra malleira ou palleira. Grazas pola malleira, don Mariano!
Le mot juste, a palabra exacta do gran creador de Madame Bovary, ten aquí, e verbo deste esperpento, unha versión perfecta no escrito dos departamentos de Filoloxía das universidades galegas cando se refire ao desandar deste Executivo: "O primeiro da historia da democracia que lexisla en contra da lingua do país e que goberna e actúa segundo intereses alleos a Galicia".
O idioma galego é unha pertenza de todos, tamén dos que non o falan. Como o parque do Xurés, ou as fragas do Eume ou as illas Atlánticas ou as Insuas do Miño son valores de todos, aínda que haxa xente que non saiba deles. Que pensariamos se un Goberno lexislase para achicalos? Pero, ademais, eses tesouros naturais non só pertencen a Galicia. Son valores da bioesfera. Pertencen á humanidade. E o mesmo ocorre cos valores culturais, a principiar pola lingua que naceu en Galicia. Non todos os días nace unha lingua nun lugar do mundo! Non é un asunto só persoal. Podemos pasar delas, mais temos unhas obrigas como parte da humanidade. E o idioma galego é unha pertenza da humanidade, aínda que haxa conselleiros que non pasaran o exame actualizado do imperativo categórico de Kant.
Si. O que vén de pasar foi unha marea de lixo disfrazada de grandilocuencias. Resúmese moi ben neste parágrafo da carta que dez brillantes científicos galegos, traballando en organismos internacionais, en Xenebra, Londres e Montreal, enviaron a Vieiros para saír ao paso do ousado provincianismo: "En declaracións ao Faro de Vigo, o voceiro das Asociacións de Pais de Colexios Concertados dicía: "Utilicemos el sentido común. Químicas o Físicas, con tantas nomenclaturas internacionales, no se pueden dar en gallego. No podemos retroceder". (...) Declaracións deste tipo resultan totalmente inadmisíbeis. E dicimos isto con coñecemento de causa, pois no noso ámbito de traballo estamos acostumados a ter conversas de alto nivel científico de temas moi diversos en galego. (...) E para isto é un idioma exactamente igual de válido que o francés, o alemán ou, desde logo, o castelán. Ben é certo que o galego non é empregado para as comunicacións nin publicacións científicas a grande escala, pero tampouco o é o castelán. A lingua franca é dende hai moitos anos o inglés (...) O noso obxectivo con esta carta é simplemente evitar que se empreguen argumentos falsos (ou falseados) na discusión dun tema tan delicado e importante coma este (...)".
A historia da lingua galega é como a da Sepharad das mil e unha noites. Sempre atopou o xeito de salvarse de certo tipo de perigosas mareas. Non sei o que pasará cos políticos, pero si sei que a Galicia creativa, a Galicia do desexo, vai sobrevivir no seu andar ás ceibas fronte a este tempo de enxurrada retrógrada. Se non é aquí, será, por exemplo, na universidade de Cardiff de Gales. Alí onde Craig Patterson supervisa con paixón e intelixencia a Rosa dos Ventos, nome da candidatura para Asociación Internacional de Estudos Galegos. De acordo, señor Flaubert. Contra a marea de merda, a rosa dos ventos.

El Once Mandamiento. Marcelo Birmajer.

Azules las veredas

y negro el tafetán

los peies y las barbas

el paso y la kipá

el paso y la kipá.

Mujeres con pelucas

y otras sin pudor

caminando mis calles

iguales bajo el sol

Iguales bajo el sol.

Polleras largas negras

blusas con almidón

y hasta el aire parece

cumplir la tradición.

Y hasta el aire parece

cumplir la tradición.

Dos niños que se apuran

y el padre va detrás

acaban de bañarse

porque empieza el shabat

porque empieza el shabat.

Yo miro a los dos niños

con peies y kipá

y cuento mis pecados.

Innumerables.

Me gustan las mujeres

y no guardo el shabat

como carne de cerdo

yo no cumplo Torá

yo no cumplo Torá.

Tal vez en las alturas

D’s me perdonará

y si no me perdona

ya me ha dado mucho.

Una mujer pagana

voceando su café

las extrañas coreanas

y Sefarad también.

El boio, las baklabas,

el kipe, el jasmashim.

Oasis de mis calles

Oriente ashkenazí.

Negocios de camisas

y calles del ayer

palabras en hebreo

y marcas en inglés.

Camino por mis calles

y no puedo olvidar

un pozo, una tragedia

la muerte, la maldad.

Pero mi barrio es dulce

y oculta una verdad

el Once Mandamiento:

La vida seguirá

El Once Mandamiento:

La vida seguirá.

La vida seguirá.

Chau, Benedetti...

ADIOSES

Despedirse del mar es demasiado

decirle adiós al cielo ya es más fácil

siempre hay ciertos adioses que hacen fila

esperando el llamado de la mano

la única que sabe despedirse

como lo saben todos los pañuelos

adiós al frío al hambre a la codicia

adiós a Dios patrono de las guerras

adiós a los amores sin historia

bienvenido el amor casi perpetuo

analfabeto en cada despedida

adiós adiós adiós adiós estamos

siempre diciendo adiós a algo a alguien

nadie puede vivir sin sus adioses

y se obliga a vivir con ese fardo

adiós al sueño de los invencibles

al deseo que vibra en otros muslos

al faro que por fin está apagado

como una linternita de bolsillo

adiós a los campeones jubilados

a las llaves sagradas que se pierden

alos silencios de los vertederos

y a los escandalitos de la infancia

lo cierto es que de veras bien de veras

sólo existe un adiós definitivo

pero esa mole quieta y sin remedio

no es adiós a la vida / es sólo un chau

Anxos!

Resulta insoportable pórlle rostro aos números e ver como van perdendo a inocencia a humanidade... para quedar convertidos en rastro da barbarie...

O xuíz de Menores, Don Emilio Calatayud Pérez.

Don Emilio Calatayud Pérez é o Xuíz de Menores máis coñecido do Estado español grazas as súas "polémicas" sentenzas e declaracións, e sobre todo, polos excelentes resultados acadados nos índices de reinserción social e nivel de delincuencia xuvenil na súa circunscrición.

Deixo aquí dous videos seus e o seu famoso "Decálogo para formar un delincuente".





DECÁLOGO PARA FORMAR UN DELINCUENTE

1.- Comece dende a infancia dando ao seu fillo todo o que pida. Así crecerá convencido de que o mundo enteiro perténcelle.

2.- Non se preocupe pola súa educación ética ou espiritual. Agarde a que acade a maioría de idade para que poida decidir libremente.

3.- Cando diga palabrotas, ríallas. Esto animarao a facer cousas máis graciosas.

4.- Non lle regañe nin lle diga que está mal algo do que fai. Podería crearlle complexos de culpabilidade.

5.- Recolla todo o que el deixa tirado: libros, zapatos, roupa, xoguetes. Así acostumbrarase a cargar a responsabilidade sobre os demáis.

6.- Déixelle ler todo o que caia nas súas máns. Coide de que os seus pratos, cubertos e vasos estean esterilizados, pero non de que a súa mente se encha de basura.

7.- Acostume rifar co seu cónxuxe na presenza do neno, así a el non lle doerá demasiado o día no que a familia, cecais pola súa propia conducta, quede destrozada para sempre.

8.- Déalle todo o diñeiro que queira gastar. Non vaia sospeitar que para dispor do mesmo é necesario traballar.

9.- Satisfaga todos os seus desexos, apetitos, comodidades e praceres. O sacrificio e a austeridade poderían producirlle frustracións.

10.- Póñase da súa parte en calquiera conflicto que teña cos seus profesores e veciños. Pense que todos eles teñen prexuízos contra seu fillo e que de verdade queren fastidialo.

O río Miñor!!!

Hai quenes estamos namorados do Val Miñor e estas imaxes explícano, e iso que só reflexan un anaquiño, porque neste noso Val hai moito, moito, que ver e que vivir!

O teu mar, mami.

Sempre 25 de Abril!!!

Hai momentos que unha envexa non ter vivido!

Caetano Veloso.

Humor galego.

Hgal2

View more presentations from endefensadeisrael.

O Enroque. César Pazos

Sempre tiven a impresión de que a escasa cultua democrática, na práctica, do BNG era a causa das formas stalinistas imperantes dentro da nosa organización. E isto sempre me deu a sensación de que o noso Bloque era unha especie de "fortaleza", para algúns claro.

Esta impresión de "fortaleza" voltoume á cabeza cando vin os resultados e a reacción plasmada nas fotos de o "Rei" Quintana acompañado pola "Torre" de Francisco Rodriguez. Transmitían a idea, repito, de "fortaleza" ameazada, a deles claro. E vexo vir un enroque en toda regla. Un enroque ilegal, funesto.

Agora ben. Para os que nos gosta o xadrez sabemos que non goza de de boa reputación esta xogada e en moitas ocasións se escoita aquelo de -perdín por enrocarme-. Existen varias circunstancias polas que non debe producirse un enroque:

unha, é cando o "Rei" está en xaque.
dúas, cando as dúas pezas participantes xa foron movidas.
tres, cando entre o "Rei" e a "Torre" está presente algunha "peza".
catro, cando a casilla a que quer saltar o "Rei" está ameazada.....

Nos últimos movementos políticos do xadrez nacionalista confirman que ante esta situación que nos amarga vivir non podemos permitir un cobarde enroque. Que non se preocupen os da "Torre" somos moitos os patriotas, mulleres e homes, plenamente responsables e con moitas gañas de instalar a democracia plena dentro do BNG para que este se recupere. Para que nos recuperemos. Para recuperar a nosa patria.

Chamo á mobilización interna. A "invitar" ó "Rei" e ós da "Torre" a que abran a porta de esa "fortaleza" e entre dentro tamén toda a Galiza que está fora. Se non é así, estou seguro que voltarán as formas dos "Irmandiños" que deso neste país sabemos un longo rato.

Israel, o camiño da liberdade

CÉSAR PAZOS CARREIRO *
Eu fun neno nunha época de esperanza. Morría "o Caudillo" e despertaba a Democracia e, con ela, collía forza a Consciencia Organizada de Galiza e comecei a militar no nacionalismo galego. Por inercias, e coñecedor soamente dun lado da realidade no Próximo Oriente eu fíxenme propalestino.
Descubrir a impactante figura do Che Guevara e a súa mensaxe de loita sen cuartel contra as inxustizas, e con el, un xeito de pensar e de non creer nas verdades sagradas, nas preguntas prohibidas, de practicar sempre o método científico? levoume a escoitar e estudar a outra realidade deste conflito. A realidade do pobo de Israel. Foi entón cando descubrín a loita milenaria dun pobo perseguido e a do exterminio de máis de 6 millóns de europeos xudeus na Alemaña nazi. Descubrín un pobo que nunca renunciou a recuperar a súa patria, nin a ser dono do seu futuro.
No proceso de reconquista da súa terra ancestral, Israel non fixo nada que non fixera España contra os árabes e os franceses, Cuba contra os ianquis, Irlanda contra Inglaterra, etc? Só que a Israel se lle nega todo. Incluso o dereito elemental a existir en paz. Calquera pobo do mundo que acada a súa liberación é admirado, como calquera dos anteriormente mencionados.
Israel soportou ó longo da súa historia épocas de histeria demoníaca na que o culpabilizaban de todo, como a que lle toca vivir dende o seu rexurdimento. É fácil demonizar a aqueles a quen se teme ou odia. "Demonio" significa "coñecemento" en grego; e Israel é un pobo que emerxe e sobrancea en base ó coñecemento. A súa historia e a súa economía fundaméntanse no coñecemento. Carecen de petróleo e case non teñen auga. A educación en Israel acada os niveis máis altos do mundo por habitante. Aférranse á democracia con verdadeiro degoiro, xa que coñecen moi ben a clase de réximes que os rodean. Son, de feito, a única democracia na zona. Son tamén, e grazas a diáspora, un dos pobos máis multirraciais do planeta e, por riba, Israel é o único lugar daquela rexión asiática onde os árabes poden votar e participar da Democracia. Algúns din que os árabes israelís están perseguidos, pero se fose verdade fuxirían como o fan os cubanos. As mulleres teñen dereitos e gobernan no país, ó contrario do que acontece no seu contorno árabe-musulmán onde son lapidadas por ben pouco. E os homosexuais, en fin, tamén teñen dereitos, non son considerados enfermos como en Irán? Alí, como en calquera país democrático, todos teñen dereitos e obrigas. E, o seu goberno, o que sexa, ten o dereito e a obriga de defenderse dos milleiros de mísiles que reciben de Hamas. Os teócratas totalitarios de Hamas son contrarios á democracia e ó coñecemento. Hamas é o islamismo fundamentalista, o fanatismo, o fascismo que desfila por Gaza cos brazos en alto e con nenos e nenas lucindo bombas atadas ás cadeiras. Unha aberración.
Escribiu Epicteto, un filósofo greco-romano e antigo escravo: "non debemos crer ós moitos que din que só se debe educar ó pobo libre, senón máis ben ós filósofos que din que so os cultos son libres". Israel é un pobo culto rodeado de fanatismos e teocracias. iso, porque, aínda defendendo a Israel, sigo sendo pro-palestino, desexo que Palestina alcance o coñecemento lonxe de fanáticos como Hamas; ese día o seu pobo estará preto da súa liberdade, como Israel.

* Membro do Consello Local do BNG de Vigo