A ESQUERDA LUNÁTICA

Texto da conferencia impartida por Pilar Rahola o pasado día 8 de xuño en Washington AIPAC

Bos días. é unha honra para min, estar entre vostedes. O título da miña conferencia é: A esquerda lunática.

"Maten a ese porco infiel". Con esa simple orde, enviada por un imán, a vida dun profesor francés, Robert Redeker, cambiou para sempre o 19 de setembro de 2006. Internet multiplicou a ameaza en decenas de webs islámicas, e a dirección da súa casa, os seus números de teléfono, os datos dos seus fillos, foron publicados. Desde ese día, toda a súa familia vive baixo protección policial, e tivo que abandonar o seu traballo, o seu domicilio e cambiar de vida. O seu crime, escribir un artigo no diario francés Le Figaro titulado: "What should the free world do while facing Islamist intimidation?". Nese artigo, Redeker defendía a liberdade das democracias e alertaba do perigo do Islam radical. E por defender a liberdade da nosa sociedade, perdeu a súa propia liberdade. No seu recente libro "Atrévete a vivir", explica a súa vida na clandestinidade. Unha vida condenada ao exilio interior, no seu propio país. Por exemplo, non puido anunciar a morte súbita do seu pai, por medo a ser descuberto. Membro da revista da elite de esquerdas "Le Temps Modernes", fundada por Jean Paul Sartre, viuse abandonado polos líderes de esquerda franceses, que atacaron a súa crítica ao Islam. E así, como Salman Rushdie, como Talisma Nasreem, como Ayan Hirsi Ali, tamén Robert Redeker, descubriu que unha parte da esquerda europea está a traizoar á liberdade. Él fala dos perigos do fascismo islámico, que ameaza, aterroriza, escraviza e mata. E os seus compañeiros da esquerda, acúsano de islamofobo e racista. Él denuncia a pasividade do mundo ante a escravitude da muller, a ablación do clítoris, o uso de nenos bombas, o fanatismo terrorista. E os seus compañeiros da esquerda, acúsanlle de non ser respectuoso con outras culturas. Él, coma eu, como moitos, defende un Islam libre de fanáticos, ditadores, terroristas e totalitarios. E os nosos compañeiros da esquerda déixannos sós ante esa defensa. Él asume, pois, a responsabilidade moral de defender a carta de dereitos humanos, ante o acoso do islamismo radical, que é a nova ideoloxía totalitaria á que se enfronta o mundo. E os compañeiros da esquerda, traizoan ese mesmo compromiso moral. é dicir, estamos nun momento da historia que esixe unha defensa firme da liberdade. A esquerda, tería que liderar esa defensa. E con todo, desgrazadamente, non está á altura do momento histórico que vive a humanidade.

Por que? Que patoloxías profundas afastan á esquerda europea do seu compromiso moral? Por que non vemos manifestacións en París, ou en Londres, ou en Barcelona en contra das ditaduras islámicas? Por que non o fan contra a ditadura birmana? Por que non hai manifestacións, en contra da escravitude de millóns de mulleres, que viven sen ningún amparo legal? Por que non se manifestan en contra do uso de nenos bombas, nos conflitos onde o Islam está implicado? Por que non liderou nunca a loita a favor das vítimas da terrible ditadura islámica de Súan? Por que nunca se conmoveu polas vítimas dos actos de terrorismo en Israel? Por que non considera a loita contra o fanatismo islámico, unha das súas causas principais? Por que non defende o dereito de Israel a defenderse e a existir? Por que confunde a defensa da causa palestina, coa xustificación do terrorismo palestino? E a pregunta do millón, por que a esquerda europea, e globalmente toda a esquerda, só está obsesionada en loitar contra dúas das democracias máis sólidas do planeta, Estados Unidos e Israel, e non contra as peores ditaduras?

As dúas democracias máis sólidas, e as que sufriron os atentados máis sanguentos do terrorismo mundial. E a esquerda non está preocupada por iso. Desde a miña perspectiva de librepensadora, vinculada historicamente ao pensamento de esquerdas racional, véxome obrigada a acusar a unha parte da esquerda, a que fai máis ruído en xornais e rúas, de ser profundamente reaccionaria, antimoderna e antioccidental. E, por todo iso, cómplice do avance do totalitarismo no mundo. Novamente, por que? Estas son as patoloxías do pensamento que detecto nos intelectuais e líderes máis ruidosos da esquerda, desde Noam Chomsky até José Saramago, desde Michael Moore, até Hugo Chávez ou Evo Morais: non superación da herdanza dogmática estalinista; simplismo antiamericano; odio exacerbado a Israel; antisemitismo inconsciente. é dicir, hoxe nos xornais, nas universidades, nalgunhas cancillerías e en moitos libros, non temos líderes de esquerdas comprometidos coa liberdade. Temos líderes dunha esquerda lunática capaz de minimizar ao terrorismo, banalizar á Shoáh, ignorar o sufrimento da muller e xustificar ditaduras terribles. Eses líderes, e esa corrente de opinión, explican o odio que hoxe sofre Israel no mundo, e especialmente en Europa. Un odio que vai da man do odio que sofre, á súa vez, Estados Unidos.

1.-Permítanme analizar a primeira patoloxía, a Herdanza dogmática estalinista e o antiamericanismo. Aínda que o muro de Berlín caeu, e con el a maioría das ditaduras comunistas, aínda non caeu o muro que moitos militantes de esquerdas manteñen no seu propio cerebro. Así, algúns grandes dogmas estalinistas están intactos e condicionan as análises dos seus herdeiros. Non é unha casualidade que, durante décadas, o estalinismo criminalizara a Israel, e a esquerda actual continúeo facendo. Non é unha casualidade que, durante décadas, se considerase ás organizacións palestinas terroristas, como forzas de liberación, e a esquerda actual continúa minimizando o terrorismo palestino e desprezando ás vítimas xudías. Non é unha casualidade que, durante décadas, considerase a Estados Unidos como a paradigma da maldade política, e a esquerda continúe obsesionada con Estados Unidos. De feito, a maioría das actitudes antiamericanas débense aos anteollos con que a esquerda lunática mira ao mundo. Son anteollos furibundamente antiamericanos. De maneira que, se alguén é amigo de USA, é o meu inimigo, e se alguén é inimigo de USA, é o meu amigo. E así, tipos de extrema esquerda acaban sendo amigos de Irán. únelles o odio a Estados Unidos, o odio a Israel e o desprezo xenético cara aos valores occidentais. é dicir, únelles o desprezo profundo á liberdade. Sen dúbida, a paradigma da imbecilidad desta esquerda dogmática chámase Hugo Chávez. Pero en Europa moitos profesores universitarios, escritores con prestixio e grandes intelectuais, pensan igual que Chávez. Só se distinguen por ser máis sutís na expresión dos seus prexuízos. Por suposto, a crítica ás políticas de Estados Unidos ou Israel, son lexítimas e algunhas, moi necesarias. Pero o fenómeno actual vai moito máis alá das críticas razoables. Trátase dunha brutal criminalización do dereito de Israel á súa existencia e a súa defensa, acompañada dunha mirada tenra sobre o terrorismo palestino. E no caso de Estados Unidos, tampouco abunda a crítica razoable. Abunda o prexuízo, o maniqueísmo e a obsesión. En Europa e América Latina, este fenómeno é especialmente virulento.

2.- A segunda patoloxía, o Antiisraelismo sen complexos, e o antisemitismo inconsciente. Sen dúbida, o odio exacerbado a Israel marca as pautas dos xornais do mundo. Ningún outro conflito sofre unha distorsión informativa como este; Israel é o único país do mundo que ten que pedir perdón por existir, perdón por defenderse e perdón por non desaparecer. As súas accións militares son elevadas á categoría do horror. As súas vítimas son desprezadas e os seus inimigos son considerados heroes. A clave está na frase que dixo o Premio Nóbel Imre Kertesz, xudeu húngaro que sufriu o Holocausto: "Cando vexo na televisión os tanques israelís, unha idea atravésame a alma: Deus meu, que ben que poida ver a estrela xudía sobre os tanques israelís e non cosida sobre a miña roupa como en 1944. Non son imparcial nin podo selo: deixo a imparcialidade aos intelectuais europeos que xogan a ese xogo de forma tan malvada..."

Así é. Lonxe de ser a histórica vítima xudía que se arrastraba polos ghettos, era perseguida como unha rata e era asasinada, hoxe o xudeu eleva un país da nada, investiga, inventa, gañas premios internacionais e vence en todas as guerras que lle expoñen. E esa imaxe do xudeu vitorioso, a pesar de séculos de persecución e exterminio, é insoportable para moitos. O primeiro pecado de Israel, é non sucumbir. Esa forza que lle permitiu sobrevivir a guerras letais e a millóns de inimigos, é o que máis indigna á esquerda lunática. Por que? Porqué é xeneticamente antisemita. Por suposto, ninguén desa esquerda recoñece que é antisemita. Falan de solidariedade co pobo palestino, de crítica racional a Israel, de compromiso coa liberdade. Vexamos os conceptos. Primeiro concepto: solidariedade, palabra tótem da esquerda europea e internacional. Con todo, é unha solidariedade vesga, que chora cun único ollo, só polas vítimas palestinas, pero que aplaude a masacre nunha escola xudía, ou nun autobús, ou en Universidade Monte Scopus. E se é solidaria coa causa palestina, nunca o fixo coa causa xudía. Esa esquerda aplaudiría a desaparición de Israel, e nunca se sentiu cómoda coa súa existencia. Por tanto, non é solidariedade coas vítimas. é odio cara a Israel. Outro concepto: crítica racional. Non existe na práctica totalidade das análises. Lonxe de atopar reflexións equilibradas, só atopamos unha redución extrema e maniquea do conflito, que converte a Israel nun ente malvado, e aos palestinos, en vítimas puras. Así, durante anos a maioría dos analistas converteron a Arafat nunha especie de Che Guevara árabe, heroe da loita dos pobos. A súa corrupción, o seu autoritarismo, a súa violencia nunca foron obxecto de crítica, e a ninguén lle interesou saber que facían os palestinos cos miles de millóns de dólares que chegan á autoridade palestina, desde todos os lugares do mundo. Cada palestino recibiu, per cápita, o duplo que os europeos polo Plan Marshall. E hai pobreza! Por que? A ninguén lle interesou formular esta pregunta, porqué é máis fácil culpar a Israel dos males palestinos, que tentar saber que responsabilidade teñen os palestinos, na súa propia miseria. E finalmente, o concepto de compromiso coa liberdade. Escoito esa expresión en todos os foros propalestinos europeos. "Estamos a favor da liberdade dos pobos!", din con ardor. Non é certo. Nunca lles preocupou a liberdade dos cidadáns de Siria, de Irán, do Iemen, de Súdan, etc... E nunca lles preocupou a liberdade destruída dos palestinos que viven baixo o extremismo islámico de Hamás. Só lles preocúpa usar o concepto de liberdade palestina, como mísil contra a liberdade israelí. Unha terrible consecuencia derívase destas dúas patoloxías ideolóxicas: a Manipulación xornalística. Finalmente, non é menor o dano que fai a maioría da prensa internacional. Sobre o conflito árabo-isaelí NON SE INFORMA, FAISE PROPAGANDA. A maioría da prensa, cando informa sobre Israel, vulnera todos os principios do código deontolóxico do xornalismo. E así, calquera acto de defensa de Israel convértese nunha masacre e calquera enfrontamento, nun xenocidio. Dixéronse tantas barbaridades, que a Israel xa non lla pode acusar de nada peor. En paralelo, esa mesma prensa nunca fala da inxerencia de Irán ou Siria a favor da violencia contra Israel; da inculcación do fanatismo nos nenos; da corrupción xeneralizada en Palestina. E cando fala de vítimas, eleva á categoría de traxedia a calquera vítima palestina, e camufla, esconde ou despreza ás vítimas xudías.

Remato cun apuntamento sobre a esquerda española. Moitos son os exemplos que ilustran o antiisraelismo e o antiamericanismo que definen o ADN da esquerda global española. Por exemplo, un partido de esquerdas acaba de expulsar a un militante, porqué creou unha web de defensa de Israel. (http://www.amizadeconisrael.org/) Cito frases da expulsión: "Os nosos amigos son os pobos de Irán, Libia e Venezuela, oprimidos polo imperialismo. E non un estado nazi como o de Israel". Outro exemplo, a alcaldesa socialista de Ciempozuelos cambiou o día da Shoáh, polo día da Nakba palestina, desprezando, así, a máis de 6 millóns de europeos xudeus asasinados. Ou na miña cidade, Barcelona, o concello socialista decidiu celebrar, durante o 60 aniversario do Estado de Israel, unha semana de "solidariedade co pobo palestino". Para ilustralo, convidou a Leila Khaled, famosa terrorista dos anos 70, actual líder da Fronte de Liberación de Palestina, que é unha organización considerada terrorista pola Unión Europea, e que defende o uso das bombas contra Israel. E etcétera. Este pensamento global, que forma parte do politicamente correcto, impregna tamén o discurso do presidente Zapatero. A súa política exterior cae en todos os tópicos da esquerda lunática e, respecto de Oriente Medio, a súa actitude é inequivocamente prol-árabe. Estou en condicións de asegurar que, en privado, Zapatero considera a Israel culpable do conflito, e a política do ministro Moratinos vai nesa mesma dirección. O feito de que o presidente se colocase unha Kefia palestina, en plena guerra do Líbano, non é unha casualidade. é un símbolo. España sufriu o atentado islamita máis grave de Europa, e Al Andalús está no punto de mira de todo o terrorismo islámico. Como escribín hai tempo, "matáronnos con celulares vía satélite, conectados coa Idade Media". E, con todo, a esquerda española está entre as máis antiisraelíes do planeta. E di ser antiisraelí por solidariedade! Esta é a tolemia que quero denunciar con esta conferencia.

CONCLUSIÓN. Non son xudía, estou vinculada ideolóxicamente á esquerda e son xornalista. Por que non son antiisraelí, como a maioría dos meus colegas? Porqué, como non xudía, teño a responsabilidade histórica de loitar contra o odio aos xudeus, e, na actualidade, contra o odio á súa patria, Israel. A loita contra o antisemitismo non é cousa de xudeus, é obriga do non xudeus. Como xornalista, estou obrigada a buscar a verdade, máis aló dos prexuízos, as mentiras e as manipulacións. E sobre Israel non se di a verdade. E como persoa de esquerdas, que ama o progreso, estou obrigada a defender a liberdade, a cultura, a convivencia, a educación cívica dos nenos, todos os principios que as Táboas da Lei converteron en principios universais. Principios que o islamismo fundamentalista destrúe sistematicamente. é dicir, como non xudía, xornalista e de esquerdas teño un triplo compromiso moral con Israel. Porqué, se Israel fose derrotada, serían derrotadas a modernidade, a cultura e a liberdade.

A loita de Israel, aínda que o mundo non queira sabelo, é a loita do mundo

AM ISRAEL JAIM. AMÉN.